ช่วงหนึ่งที่เริงรตีเดินนำหน้าคำรณไปสองสามก้าว สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่เอวคอดและสะโพกผายของหล่อนด้วยความลืมตัว ราวกับต้องมนต์สะกด
การสนทนายังคงดำเนินไปอย่างอบอุ่น เป็นกันเอง จากเนินหญ้าไปสู่อีกเนินหญ้า ไม่มีใครสนใจเลยสักนิดว่าได้ก้าวออกมาไกลเพียงใด ราวกับว่านาทีนั้นทั้งคู่ต้องการจะหลุดพ้นออกจากโลกแห่งความจริงไปพร้อมๆ กัน
“เรากำลังจะเดินไปไหนกันนี่… คำรณ”
ในที่สุดเริงรตีเป็นฝ่ายเอ่ยถามเบาๆ เมื่อสำนึกได้ว่าตอนนั้นก็ดึกมากแล้ว แต่เธอกับเขายังคงก้าวเดินเรื่อยเอื่อย ไร้จุดหมาย และยิ่งไกลออกไปทุกที
“ไปจากโลกแห่งความจริงครับ”
คำรณตอบโดยไม่สบตาเธอ เท้าของเขายังก้าวเดินต่อไปไม่ยอมหยุด
“ฉันกลัวว่าเราสองคนจะหลงทาง…”
หล่อนเตือนเป็นนัย หันไปมองหน้าเขา ที่ว่าหลงทางนั้นคงไม่ได้หมายถึงทางดินเล็กๆ ที่เธอกับเขากำลังก้าวเดินไปด้วยกัน แต่เริงรตีหมายถึงเส้นทางชีวิตของกันและกัน
“หลงทางหรือเปล่าผมไม
