เกือบจะพร้อมกัน หาเรื่องมาคุยกันอย่างเพลิดเพลิน ขณะคำรณใสรถจักรยานเดินเคียงไปกับเธอ
การสนทนาของทั้งสองยังคงดำเนินไปอย่างสนุกสนาน สลับกับเสียงหัวเราะร่าในบางช่วง พากันเดินอ้อยอิ่งไปตามผืนหญ้าสีเขียวๆ ไม่ต้องนึกถึงเวลา ไม่มีความรีบร้อนใดๆ ให้ต้องใส่ใจ
ผ่านมาอีกครู่ใหญ่ๆ ความรู้สึกสนิทสนมค่อยๆ ดำเนินไปช้าๆ คำรณเริ่มคุ้นเคยกับความเป็นกันเองของเริงรตี ทำให้เขากล้าถามคำถามบางอย่างออกไป… ซึ่งมารู้ภายหลังว่าเขาไม่ควรจะถามเธอเลย
“ทำไมคุณนายมาแต่งงานกับเสี่ยกำพลล่ะครับ…?”
เขาถามออกไปด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่าเพราะอะไรจึงอยากรู้เรื่องราวในชีวิตแต่งงานของเธอนัก
“ฟังเอาจากน้ำเสียงของที่ถาม… มันบอกว่าคำรณคงไม่เชื่อแน่ๆ หากฉันจะตอบว่ามันคือ ‘ความรัก’… และถ้าฉันยังยืนยันว่ามันคือ ‘ความรัก’… นายก็คงคิดว่าฉันโกหก”
“เอ่อ... ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณนายเข้าใจไปในทางนั้นนะครับ ผมแค่สงสัยเท่านั้นเอง”
คำรณรู
