ลิ่วลอยมาตามสายลม แตะต้องอยู่ที่ปลายจมูก ก็ย้ำเตือนและยั่วยวนให้จิตใจหวนระลึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อน ตอนที่คำรณเป็นคนนำทางเธอมาสู่สถานที่แห่งนี้
และในเวลานี้… ใบหน้าของเขาที่ผุดพรายขึ้นมาในห้วงความคิดคำนึงอีกครั้ง ก็ทำให้หล่อนไม่ลังเลใจที่จะบ่ายหน้าจักรยานไปตามทิศทางที่มุ่งตรงไปยังกาสะลองต้นนั้น
ทันทีที่มาถึงจุดหมาย เริงรตีจอดจักรยานแล้วพิงเอาไว้กับลำต้นสูงใหญ่ของกาสะลอง แล้วก้มลงเก็บดอกสีขาวพร่างพราวละลานตา บางดอกเพิ่งร่วงหล่นหลงมาตรงหน้า ราวกับต้อนรับการมาเยือนของเธอ
ขณะที่เริงรตีกำลังเพลิดเพลินอยู่กับการเก็บดอกกาสะลองอยู่นั้น จู่ๆ เสียงดังเปราะของกิ่งไม้หักเพราะถูกแรงกดทับจากเท้าของใครบางคนซึ่งบังเอิญเหยียบเข้าอย่างจัง ก็ทำให้ร่างอรชรถึงกับสะดุ้งเฮือกด้วยความหวาดกลัวขึ้นมาจับใจ
“นั่นใคร…?”
เริงรตีถามออกไปด้วยปลายเสียงซึ่งสั่นน้อยๆ เมื่อเหลือบแลไปเห็นเงาทะมึน คล้ายร่างสูงใ
