“…..” ชายหนุ่มพูดไม่ออก เขานิ่งเงียบเหมือนคนกำลังใช้ความคิดและรู้สึกผิด
“ฉันขอโทษ… ไม่รู้ว่ามันมีความสำคัญกับเธอขนาดนั้น” เป็นครั้งแรกที่ไอวี่รู้สึกได้ว่าเขาทำน้ำเสียงสำนึกผิดอย่าง
จริงใจ
“คุณมักจะมองข้ามความสำคัญของคนอื่นเสมอ”
เธอย้อนเขาด้วยน้ำเสียงโกรธ
“ฉันขอโทษ.....”
เขากล่าวเหมือนคนเมาที่เริ่มพูดจาวกวน
“ฉันได้ยินคำขอโทษจากปากคุณหลายครั้งแล้ว.... มาร์คัส จะดีกว่าไหม… ถ้าหากคุณรู้จักคิดสักนิดก่อนทำ จะได้ไม่ต้องขอโทษใครพร่ำเพรื่อ”
เธอต่อว่า เขานิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังฟังที่เธอพูด
“ฉันจะซื้อให้ใหม่...”
เขายังคงยืนยันเช่นเดิม
ได้ดังนั้นน้ำตาของหญิงสาวก็รินไหลออกมาอีกครั้ง ไม่มีโทรศัพท์เครื่องไหนจะเหมือนเครื่องนี้ ด้วยรู้ดีว่าความรักความผูกพันของเธอกับพ่อ… รูปถ่ายมากมายในโทรศัพท์เครื่องนั้นที่เธอมักจะเปิดขึ้นดูบ่อยๆ ในยามที่คิดถึงพ่
