พบว่าเรือนร่างรัดดึงของเธอนั้นถูกรวบกอดจากด้านหลัง ด้วยท่อนแขนทรงพลังของใครบางคน
“ว้าย…!”
คนถูกกอดอุทานพร้อมกับเอี้ยวกายหนีลมหายใจร้อนผ่าวที่รวกรดไปตามซอกคอและลาดไหล่ของเธอ
“ผมเองครับ… ”
เขาเผยตัวตนออกมาในที่สุด เริงรตีไม่มีวันลืมน้ำเสียงทุ้มกังวานของเขา
“ตกใจหมดเลย ที่แท้ก็คำรณนี่เอง”
น้ำเสียงบอกความโล่งใจ มือบางพยายามแกะข้อมือของเขาที่รวบเอวคอดของเธอเอาไว้แน่น
เริงรตีรู้สึกได้ว่าคำรณในวันนี้ดูช่างกล้าและเร่าร้อนรุนแรงไปด้วยความต้องการในตัวเธอ
“ปล่อยก่อนค่ะ…”
“รู้บ้างไหมว่าผมคิดถึงใจจะขาด” น้ำเสียงต่อรองดื้อดึง
“ถ้าไม่ปล่อย… ฉันจะกลับจริงๆ ด้วย”
ได้ยินเช่นนั้น คำรณจำต้องคลายกอดอย่างแสนเสียดาย
“รังเกียจผมแล้วหรือครับ”
เขาตัดพ้อ
เริงรตีส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยอีกประโยคตามมา
“นานเป็นเดือนแล้วนะสินะ... ที่ฉันไม่ได้มาเหยียบที่นี่อีกเลย”
สายตาอ่อนโยนทอดมองไปยังทิศทางซึ่งเป็นท
