เธอเอ่ยขึ้นเบาๆ สายตาจับอยู่ที่ใบหน้าคมสันอาบแสงจันทร์รำไร
คำรณไม่ตอบอะไร ปล่อยให้ความรู้สึกมากมายอัดแน่นอยู่ในอก ทอดทอออกมาทางแววตาที่จ้องมองเธอ
การได้เจอหน้ากันในครั้งนี้ไม่ได้ทำให้ความคิดถึงของเขาทุเลาเบาบางลงแต่อยากใด ในทางตรงกันข้าม… มันกลับเพิ่มพูนความอัดอั้น บีบคั้นเหมือนอกจะระเบิดเสียให้ได้
คำรณเท่านั้นที่รู้ดีว่าในชีวิตนี้จะไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะทำให้หัวใจของเขาลุ่มหลงได้เท่ากับคุณนายเริงรตีคนนี้อีกแล้ว
“แม้ว่าภายหลังจากแต่งงาน… ความรู้สึกของคุณนายที่มีต่อผมจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไรก็ตาม แต่ผมก็ยังยืนยันว่าผมจะรักคุณนายเสมอ… รักเหมือนอย่างที่ไม่เคยรักใคร”
เขายังคงเป็นคำรณผู้เด็ดเดี่ยวและดื้อดึงเหมือนวันแรกที่เธอเคยรู้จัก
“อะไรที่ทำให้คำรณกล้าบอกรักฉันได้เต็มปากเต็มคำขนาดนี้นะ… ”
หัวคิ้วโค้งราวคันศรของเริงรตีชิดเข้าหากันด้วยความสงสัย
“ในเมื่อผมพยายามที่จะหนีก็ไม่ได้… พย
