“เฮียปล่อยสิ”
ฉันหันหน้ากลับไปจ้องเขม็งใส่คนที่ยังเอาแต่กอดไม่ยอมปล่อยให้ลุกจากตัก น้องชายตัวเองเดินเข้ามาถึงหน้าโต๊ะทำงานแล้วยังไม่มีทีท่าจะปล่อยฉันไปเลย จะมานั่งกอดกันต่อหน้าน้องชายแบบนี้ไม่ได้สิ แล้วนี่มันก็ในห้องทำงาน!
“ทำไม” แทนที่จะปล่อยตามที่ฉันสั่ง เฮียหลิงกลับย้อนถามด้วยใบหน้าใสซื่อแล้วกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น
“กอดไปเถอะ ผัวเมียกันมันก็เรื่องปกติ” ลู่จื้อพูดพร้อมเอนกายพิงหลังไปกับพนักเก้าอี้ด้วยท่าทีสบาย ๆ บนใบหน้าเผยรอยยิ้มบางอย่างเช่นทุกครั้งที่เราเจอกัน
คนบ้านสกุล ‘จาง’ ในบรรดาพี่น้องที่ฉันสังเกตว่ามีสิ่งหนึ่งเหมือนกันมาตลอดคือการวางตัว ภายนอกดูเข้าถึงยากมันก็แค่เกราะป้องกันแต่กับคนในครอบครัวแล้ว พวกเขาต่างสนิทสนมกันเป็นอย่างดีไม่มีปัญหาเรื่องความอิจฉากันในพี่น้องเกิดขึ้น แล้วทุกคนต่างเชื่อฟังพี่คนโตเป็นอย่างดีเสมอมา แม้จะติดการกวนกันไปมาอยู่บ้างแต่สุดท้ายจะเอาอย่างที่พี่ชา
