“เลิกงานแล้ว ไปกินหมูกระทะกันมั้ย” เมื่อเห็นร่างสูงเดินออกจากร้านคาเฟ พิพิมรีบเดินเข้าไปคล้องแขนชายหนุ่มทันที
ความสดใสของพิพิม ทำให้ชุนหายเหนื่อยในทุก ๆ วัน เธอคือโลกทั้งใบของเขาจริง ๆสายตาที่ใช้มองร่างบางเต็มไปด้วยความรักและแฝงไปด้วยความอ่อนโยน
“ทำไม ถึงอยากกิน” ร้อยวันพันปีพิพิมไม่เคยถามหาอาหารประเภทนี้ เพราะเธอค่อนข้างเป็นผู้หญิงดูแลสุขภาพตัวเองพอสมควร
“อยากลองกิน เห็นเพื่อนบอกว่าอร่อย” ดวงตากลมโตพริบตาปริบ ๆ ออดอ้อนให้ชุน ท่าทางน่ารักจนชายหนุ่มเผลอหยิบแก้มนวลด้วยความมันเขี้ยว
“ที่ร้านหรือที่บ้าน” เรื่องนี้ต้องถามความต้องการของคุณหนูพิพิมซึ่งชุนยินดีทำตามคำขอของเธอทุกประการ
“ชุนว่าที่ไหนดีกว่ากัน” ใบหน้าจิ้มลิ้มครุ่นคิดอยู่กับตัวเอง ก่อนที่เธอจะเอ่ยถามชุนด้วยความไม่รู้
“ที่ร้านก็ดี แต่ถ้าพิมอยากอยู่กับชุนสองต่อสองก็คงต้องเป็นที่บ้านแล้วแหละ” รอยยิ้มมุมปากที่ทรงเสน่ห์ของชุน เผลอย
