“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” ร่างท้วมของชายสูงวัยดังขึ้น เขาค่อย ๆ เดินมาหยุดบริเวณรั้วหน้าบ้านของชุน แววตายังคงจับจ้องมองใบหน้าของชุนไม่ละสายตา
“คุณมาหาใครครับ?” คิ้วเข้มขมวดกันเป็นปมด้วยความสงสัย ชุนรู้สึกคุ้นหน้าของชายสูงวัยไม่น้อยได้แต่ คิดทบทวนกับตัวเองว่าเคยรู้จักชายสูงวัยคนนี้รึเปล่า ? แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก
“จำกันไม่ได้สินะ!!” ชายสูงวัยเดินลงจากรถมายืนอยู่หน้าประตูรั้ว เสียงทุ้มต่ำแหบแห้งดังขึ้นให้ทุกคนในบริเวณนั้นได้ยิน
“คุณเป็นใคร” เสียงทุ้มเอ่ยถามชายสูงวัยด้วยความงุนงง แทบไม่เข้าใจในสิ่งที่ชายสูงวัยตรงหน้ากำลังสื่อสาร
“ฉันเป็นปู่ของนาย เปิดประตูให้ฉันเข้าบ้านสิ” ชายสูงวัยแนะนำตัวเองให้กับชุนและพิมได้รู้จักในฐานะปู่ของชายหนุ่ม
“เป็นไปไม่ได้ ผมไม่มีญาติที่ไหน?”
“ไอ้เด็กโง่ ฉันเป็นปู่แกจะไม่มีญาติได้ไงวะ” เมื่อเห็นว่าหลานชายของตัวเองยังคงหัวแข็งไม่ยอมเปิดประตู เริ่มขัดใจชายสูงวัยไม
