@ สามเดือนผ่านไป
“เสือหมอบ ตอนนี้พ่อของลูกจะเป็นยังไงบ้างเนอะ” พิพิมเอ่ยพูดกับเสือหมอบที่นั่งอยู่บนตักของเธอ ตั้งแต่ที่ชุนถูกพาตัวไปรักษาที่ต่างประเทศได้รับการติดต่อบอกแค่ว่าชุนปลอดภัยแล้ว ก่อนทุกอย่างจะเงียบไป
“พ่อของลูกจะคิดถึงเราสองคนบ้างมั้ย” เป็นคำถามที่พิพิมเอ่ยถามกับเสือหมอบทุกวัน วันเวลาช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้า ทุกวันนี้พิพิมอยู่ได้เพราะมีเสือหมอบตัวแทนของชุนที่เป็น น้ำชโลมจิตใจของเธอ
@ หกเดือนผ่านไป
พิพิมมักพาเสือหมอบกลับมาที่บ้านของชุน รวมไปถึงสวนสาธารณะที่เคยอยู่ด้วยกันเดือนละครั้ง รวมทั้งจ้างคนไปทำความสะอาดบ้านของชุนอยู่ตลอด โดยที่พิพิมและเสือหมอบแวะเวียนไปนอนบ้างเป็นครั้งคราว
“ทำไมเมื่อก่อนมันอร่อยนะ” ดวงตากลมโตจ้องมองมาม่าที่อยู่ในมือ หวนคิดถึงอดีตที่เคยกินและเคยทำร่วมกับชุนเมื่อวันวาน ความสุขที่หายไปหลายเดือนเหมือนยากจะได้กลับมา
การรอคอยที่แสนเจ็บปวดเป็นแบบนี้นี่เ
