“นี่คุณ!! ออกไปจากห้องได้แล้ว” ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนสีดำขายาวนั่งเล่นกับเสือหมอบอยู่โซฟาหน้าทีวีภายในห้องของพิพิม โดยมีสายตาไม่พอใจของหญิงสาวมองเป็นระยะ
“คิดว่าไง” เสียงทุ้มเอ่ยถามกลับพิพิมโดยที่เขายังคงนั่งเล่นกันเสือหมอบเหมือนเป็นห้องของตัวเอง
“นี่นาย!!” เพียงแค่ได้ยินประโยคตอบกลับจากชุน ร่างบางถึงกับยันตัวลุกเดินไปยังโซฟาด้วยท่าทางมึนตึง
“จะคุณหรือจะนาย เลือกเอาสักอย่าง” ชุนตอบกลับพิพิมด้วยท่าทางกวนประสาทที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ชายหนุ่มยังคงตีมึนใส่พิพิมอยู่อย่างนั้นตั้งแต่โรงพยาบาลถึงคอนโด
“ไอ้!!” พิพิมกำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ เธอรู้สึกหงุดหงิดใจมากที่เห็นใบหน้ากวนประสาทของชุน
“อย่าพูดไม่เพราะครับ” ชายหนุ่มไม่อยากให้พิพิมเผลอพูดคำหยาบใส่เขา กลัวเธอจะติดเป็นนิสัยและเผลอพูดกับตัวเองบ่อย ๆ ซึ่งเขาไม่ชอบเป็นที่สุด
“ทำไม ? ทำไมจะพูดไม่ได้ นายเป็นพระเจ้าเหรอ” สิ่งที่ชุนห
