“ ฉันได้ยินว่าวุ้นหายไปจากนายดำ ก็เลยเดินมาดูที่นี่ ” เขาบอกกับป้าจันดีแล้วเบือนสายตามามองเด็กสาวที่นอนอยู่บนที่นอนปิกนิก
สมเพชฉันสินะ
วุ้นหวานคิดในใจไปสรตะ ตอนนี้สภาพจิตใจของเธอนั้นย่ำแย่ อะไร ๆ ก็คิดลบไปหมด
“ อิฉันก็พึ่งจะเข้ามาดูหลานนี่ล่ะค่ะ เห็นว่าปวดหัวตัวก็รุม ๆ ไม่รู้ไข้หรือเปล่า ” ป้าจันดีรายงาน
“ ถ้าอย่างนั้นขึ้นไปที่เรือนใหญ่เถอะ เดี๋ยวฉันจะตรวจอาการให้ ” เสียงทุ้มเอ่ยมาเช่นนั้นแต่เธอตอบกลับเสียงแข็ง
“ วุ้นไม่ได้เป็นอะไรค่ะ สบายดี คุณรามกลับไปเถอะ ขอบคุณมากที่กรุณา ”
“ อ้าว ไม่ได้เป็นอะไรแล้วจะไปนอนทำไมล่ะ ” ป้าจันดีสอดขึ้น
“ ไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก เดี๋ยวตามมานะ จะรออยู่ในห้องหนังสือ ” รามว่าเรียบ ๆ ก่อนจะเดินจากไป
ทันทีที่ร่างของผู้เป็นนายหายลับตา ป้าจันดีก็หันมาต่อว่าหลาน
“ ทำไมพูดจาเสียงแ
