บ่ายโมงตรง
หลังจากที่รับประทานมื้อเที่ยงเสร็จเรียบร้อย ทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนตามอัธยาศัย เหลือเพียงวุ้นหวานที่ช่วยป้าสมรหั่นเนื้อและเตรียมเครื่องตุ๋นไว้ให้คุณรามรับประทานตอนเย็น และลุงดำที่นั่งแกะเม็ดแตงโมใส่ปากอย่างเพลิดเพลิน
“ เดี๋ยวนี่คุณรามดูแปลกตาไปนะ กลับบ้านบ่อยขึ้น แถมยังดูอารมณ์ดีมากขึ้นผิดหูผิดตา ” ป้าสมรเปิดบทสนทนา
“ นั่นน่ะสิ ไม่รู้ไปแอบมีความรักหรือเปล่า ” ลุงดำผู้เป็นสามีเสริม
“ อย่างคุณรามเนี่ยนะจะมีความรัก ” ป้าสมรแย้ง
“ ทำไมวะ ทำไมท่านจะมีไม่ได้ ยังหนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยว หุ่นก็กระชากใจสาวล่ำสันสูงใหญ่ขนาดนั้น ขี้คร้านมีแต่คนจะวิ่งตำเอาทำผัว ” ลุงดำพูดติดตลก
“ ไอ้สาว ๆ วิ่งตำจะเอาทำผัวเนี่ยฉันพอรู้ ใคร ๆ ก็อยากได้ท่านทั้งนั้น แต่นายเราเนี่ยสิ ไม่เห็นเคยสนใจใครสักที ”
“ คุณรามท่านยังหนุ่มยังแน่น ผู้ชายน่
