แสงสว่างยามเช้าพาดผ่านม่านโปร่งแสงเข้ามาโลมเลียผิวหน้าขาวเนียน มุกระวีค่อยๆ ปรือตาขึ้น วินาทีต่อมานาฬิกาปลุกทรงสี่เหลี่ยมขนาดสามนิ้วครึ่งที่ลูกน้องให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อหลายเดือนก่อนส่งเสียงดังสนั่นให้คนที่พยายามหลับมาทั้งคืนแต่เพิ่งปิดเปลือกตาลงได้ตอนตีสามตื่นขึ้นมา
ร่างสวยในชุดนอนแบบเชิ้ตตัวโคร่งสีขาวขยับตัวตะแคง ดวงตาคู่สวยมองตัวเลขบนหน้าปัดนาฬิกาแล้วบอกตัวเองว่า
“วันนี้ฉันต้องสวย จะเป็นศพไปทำงานไม่ได้” แม้จะอยากนอนต่ออีกหน่อย แต่ความรับผิดชอบทำให้เธอรีบพาตัวเองลงจากเตียง
มุกระวีปลอบใจตัวเองว่าตื่นมาจากความฝันสักที ไม่มีท่านชีคมาดเข้ม จอมเผด็จการ ไม่มีวังหรูหรา ไม่มีนางข้าหลวงคอยตามรับใช้ เพราะความจริงเธอคือ มุกระวี สไตลิสต์สู้ชีวิต ที่ต้องรีบไปทำงานเพื่อหาเงินมาผ่อนบ้านที่ยังผ่อนไม่หมด และค่ารถที่ผ่อนไปแล้วเหลืออีกสิบงวด”
ร่างบางเอามือขยี้ตา แล้วยกมือปิดปากหาวหวอดติดต่อกันสอง
