บทที่ 22 เอาคืน
เช้าต่อมา
ฉันค่อย ๆ ลืมตาตื่น เพราะแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ลอดผ้าม่านเข้ามาแยงตา สองมือเล็กของฉันรีบยกขึ้นมาบังแสงเอาไว้ ในขณะที่ลืมตาขึ้นมาด้วย
"อื้อ" ฉันส่งเสียงอู้อี้อยู่ในลำคอ พยุงร่างเล็กลุกขึ้นมา พลางบิดขี้เกียจ พร้อมกับสายตาคู่สวยกวาดมองไปรอบ ๆ ไม่เจอคูเปอร์อยู่ในห้อง แสดงว่าเขาได้ออกไปทำธุระแล้ว
เพียงชั่วพริบตานัยน์ตาสีนิลเหลือบไปเห็นแสงสว่างวาบอยู่ที่นิ้วมือ จึงยกขึ้นมาดูพบว่ามีแหวนเพชรขนาด 2.5 กะรัต ได้ถูกสวมอยู่ที่นิ้วเรียวของฉัน
"มันมาอยู่ที่นิ้วของฉันได้ยังไงเนี่ย" ฉันพึมพำเบา ๆ แต่ก็พอเดาได้ว่าเป็นคูเปอร์นั่นแหละที่เอามาสวมให้ฉัน ว่าแต่เขาเอาเงินจากไหนซื้อมันกันนะ ฉันได้แต่คิดอย่างสงสัย จากนั้นสะบัดใบหน้าพรืด เลิกคิดฟุ้งซ่านเรื่องนี้ทันที จะมาสงสัยคนรักของตัวเองได้ยังไงกัน
เอ๊....แบบนี้เท่ากับคูเปอร์จองไว้หรือเปล่านะ หึ ๆ ถึงแม้ต่อหน้าเขาจะไม่ค่อยแสดงออกมาก
