รู้แล้วว่าไม่รักกัน

วันเกิดแล้วไง 2

หมูกระทะกลิ่นหอมยั่วใจลอยไปตามสายลม ตั้งแต่ช่วงเวลาหนึ่งทุ่ม รวมทั้งเสียงสนทนาเคล้าเสียงหัวเราะของผู้ชายสามคนที่ดังขึ้นเป็นระยะ ยาดองสมุนไพรกับแก้วใบเล็กถูกยกขึ้นจิบวนเวียนไปจนรอบวง พาให้บรรยากาศงานเลี้ยงวันเกิดเล็กๆ ดูครึกครื้นขึ้นมา

“หมูย่างค่ะ” ปาริมาทำหน้าที่ย่างหมูมาเป็นกับแกล้มให้ผู้เป็นพ่อ ลุงแก้ว และลุงจวบ สามหนุ่มวัยหกสิบกว่า

“ขอบใจมากลูก” เสริฐเอ่ยขึ้น

“มีความสุขมากๆ นะหนูปลา รวยๆ นะลูก เมื่อเช้าไม่บอกลุงว่าวันเกิด ลุงจะได้เลี้ยงหมูปิ้งฟรี” ลุงจวบเจ้าของร้านหมูปิ้งก็เอ่ยอวยพรหลานสาว ที่เห็นกันมาแต่อ้อนแต่ออก

“ขอบคุณค่ะลุง เอาเป็นเลี้ยงย้อนหลังพรุ่งนี้แทนได้ไหมคะ”

"จัดไป"

“แล้วนี่หนูปลาบอกตาช้างแล้วใช่ไหมลูก ทำไมถึงยังไม่มาอีกนะ มันก็เลยเวลาลงเวรแล้วนี่น่า หนูโทรไปตามหรือยัง" ลุงแก้ว บิดาของชวิศเอ่ยถาม

“หนูบอกพี่ช้างไปแล้วค่ะเมื่อวาน แต่ยังไม่ได้โทรตาม ไม่อยากโทรไปรบกวนค่ะ เผื่อพี่ช้างติดคนไข้”

“งั้นรออีกหน่อยก็ได้ ถ้ายังไม่มาเดี๋ยวลุงโทรให้”

“ขอบคุณค่ะ” นี่แหละทุกคนรักและอยู่ข้างปาริมาเสมอ หากชวิศเปลี่ยนใจย้ายข้างมาอยู่ฝั่งเดียวกับเธอก็คงจะดี

“หนูปลาลูก มากินกุ้งมา ป้าแกะให้แล้ว” ป้าชิม มารดาของชวิศเอ่ยเรียก หลังจากย่างกุ้ง ย่างปลาหมึก จัดการแกะและหั่นเป็นคำให้เรียบร้อย

“ขอบคุณค่ะคุณป้า”

“กินเยอะๆ นะลูก ป้าว่าหนูผอมไป”

“ผอมที่ไหนกัน กินเยอะอย่างกับหมู” นางมลก็อดที่จะหยอกล้อบุตรสาวไม่ได้ คนถูกกล่าวหาว่าเป็นหมู จึงฝังจมูกลงแก้มนิ่มๆ ไปเสียฟอดใหญ่

“ชื่นใจที่สุดเลยค่ะ แม่หมูของหนู”

“เดี๋ยวจะโดนเด็กคนนี้ ทะเล้นใหญ่แล้วเรา”

“ฉันล่ะอิจฉาคนมีลูกสาว ไม่เหมือนคนมีลูกชาย แข็งกระด้างชะมัด พูดก็ยากเป็นที่หนึ่ง ไม่ได้ดั่งใจเลยจริงๆ เมื่อไหร่นะหนูจะได้มาเป็นลูกสาวป้าจริงๆ สักที เอาอย่างนี้ไหมลูก เรามารวบหัวรวบหางตาช้างเลยดีไหม มัดมือชกกำหนดวันแต่งงานไปเลยเป็นไง”

“คุณก็พูดอย่างกลับไม่รู้จักนิสัยลูกชายตัวเองอย่างนั้นแหละ” เสียงแก้วร้องตะโกนกลับมา พาให้นางชิมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“แล้วจะทำยังไงกันล่ะ นี่มันก็จะสามปีแล้วนะ บอกตามตรงว่าฉันละอายใจกับเสริฐแล้วก็มลจะแย่อยู่แล้ว ลูกชายตัวเองทำงามหน้าไว้ แต่กลับไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอะไร เฉยเมยต่อหนูปลาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่ได้”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณป้า ปลาเข้าใจพี่ช้างค่ะ การเป็นคุณหมอต้องเสียสละความสุขส่วนตัวเพื่อคนไข้ อีกอย่างพี่ช้างก็คงกำลังสนุกกับงาน ปลารอได้ ส่วนคุณป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ยังไงปลาก็ไม่มีทางไปเป็นลูกสาวคนอื่นแน่นอนค่ะ ปลาจะเป็นลูกสาวแม่มลกับแม่ชิมเท่านั้น”

“จริงๆ นะลูก” ชิมยิ้มดีใจ ลูบศีรษะปาริมาด้วยความรักและเอ็นดู

ที่นางพูดว่าละอายใจนั้นคือความจริงทุกคำ ลูกชายตัวเองเป็นถึงนายแพทย์ มีหน้าที่การงานดี แต่กลับทำตัวไร้ความรับผิดชอบ ปล่อยให้เรื่องราวมันเลยเถิดมาเกือบสามปี หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ นางจะจับให้แต่งงานกันตั้งแต่วันนั้นเลย

หมูกระทะหมดไปแล้วถึงครึ่งหนึ่งของปริมาณที่เตรียมไว้ ทว่าคนที่ปาริมาชวนมาวันเกิดยังไม่มา ทั้งที่ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มครึ่งเข้าไปแล้ว น่าจะเลิกงานได้แล้วด้วยซ้ำ หรือว่าติดคนไข้กัน

คนที่ออกไปชะเง้อคอมองที่หน้าบ้าน ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เดินคอตกกลับมานั่งที่โต๊ะตามเดิม

‘พี่ช้างยังไม่เลิกงานเหรอคะ’

ตัดสินใจส่งข้อความไปหา แล้วก็ต้องมานั่งลุ้นว่าชวิศจะเปิดอ่านหรือไม่ แต่นั่งจ้องหน้าจออยู่ร่วมห้านาที ก็ไม่ขึ้นว่าปลายทางเปิดอ่าน ปาริมาจึงยัดโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกงขาสั้นตามเดิม

“คุณลองโทรไปหาตาช้างซิ ทำอะไรอยู่ทำไมยังไม่มา” นางชิมกระซิบกระซาบบอกสามี เพราะสงสารปาริมาเกินจะทนไหว เห็นสีหน้าหงอยๆ ของหญิงสาวก็พลอยไม่สบายใจตามไปด้วย

“เดี๋ยวผมไปโทรในครัวแล้วกัน” แก้ว เดินหายเข้าไปในตัวบ้าน คงต้องจัดการขั้นเด็ดขาดกับลูกชายคนนี้เสียแล้วล่ะ

“ปลาลูก” นางมลเห็นใบหน้าของลูกสาวไม่มีชีวิตชีวาก็เอ่ยเรียก

ปาริมาจึงได้สติ ว่าไม่ควรแสดงความเศร้าหรือผิดหวังออกมาให้มารดาไม่สบายใจ ใบหน้าที่เศร้าสร้อยจึงเปลี่ยนเป็นฉีกยิ้มหวาน แต่หญิงสาวคงไม่รู้ว่าแววตามันโกหกกันไม่ได้

“จ๋าแม่”

“พรุ่งนี้ปิดร้านไหมลูก หนูจะได้พักผ่อนหรือไม่ก็ไปเที่ยว” ปาริมารีบส่ายหน้าทันที

“ปิดทำไมล่ะจ๊ะ ลูกค้าก็อดกินของอร่อยกันพอดี อีกอย่างเราก็ไม่ได้บอกลูกค้าไว้ด้วย ปิดปุ๊บปั๊บแบบนี้ลูกค้าบ่นแย่ แถมยังมาเสียเที่ยวอีกต่างหาก”

“แต่นี่มันจะสี่ทุ่มแล้วนะลูก กว่าจะเก็บของ กว่าจะอาบน้ำนอนอีก”

“เรื่องแค่นี้เองแม่ไม่ต้องเป็นห่วงเลยจ้ะ ขึ้นไปนอนได้เลย ส่วนของพวกนี้ปลาเก็บเอง ทยอยเก็บไปเรื่อยๆ ก็ได้ งั้นเดี๋ยวปลาไปเอากะละมังมาใส่ก่อนนะ” ว่าแล้วก็รีบเดินไปหากะละมัง

“ช้างอยู่ไหนลูก...” แก้วเอ่ยถามลูกขายที่อยู่ปลายสาย หลังจากโทรหาถึงสองสายด้วยกันกว่าลูกชายจะรับ

“ไปทำไม ไม่รู้ไงว่าน้องรออยู่”

“หา!! นี่ช้างเลือกจะไปกินเลี้ยงงานวันเกิดหมอพลอย โดยที่ช้างก็รู้ว่าวันนี้วันเกิดหนูปลาอย่างนั้นน่ะเหรอ น้องชวนช้างอยู่ไม่ใช่เหรอลูก ทำไมทำแบบนี้ล่ะ ถ้าน้องรู้เข้า ช้างคิดไหมว่าน้องจะรู้สึกยังไง น้องจะเสียใจไหม ก่อนที่พ่อจะโทรหา น้องก็ออกไปยืนรอช้างที่หน้าบ้าน เก็บกุ้ง เก็บปลาหมึกของโปรดช้างเอาไว้ให้ พ่อผิดหวังในตัวช้างจริงๆ” แก้วเลือกที่จะตัดสายลูกชายทิ้งไป หมุนตัวกลับมาจะเดินออกไปหน้าบ้าน แต่ก็ต้องชะงักงันเมื่อเห็นปาริมายืนยิ้มอยู่ด้านหลัง

“นะ หนูปลา มะ มานานแล้วเหรอลูก” ละล่ำละลักเอ่ยถาม

“หนูเพิ่งเข้ามาเมื่อกี้นี้เองค่ะ จะมาเอากะละมังไปใส่ของ ลุงแก้วมาทำอะไรเหรอคะ” ได้ยินแบบนี้ค่อยโล่งใจหน่อย

“อ๋อ! เพิ่งมาเหรอลูก พอดีลุง ลุงมาเข้าห้องน้ำน่ะ งั้นลุงไปหน้าบ้านก่อนนะ”

“ค่ะ” แก้วเดินออกมาอย่างโล่งอก เมื่อคิดว่าปาริมาไม่ได้ยินสิ่งที่ตัวเองสนทนากับบุตรชาย ไม่อยากจะคิดเลย หากปาริมาได้ยินเข้าจะรู้สึกอย่างไร

ส่วนคนที่บอกมาเอากะละมังก็เดินไปยังที่ล้างจาน แต่ไม่รู้ทำไมภาพตรงหน้ามันถึงได้เบลอไปหมด จนมองแทบไม่เห็นทางแบบนี้กันนะ ทั้งที่ก่อนหน้าสายตาก็ยังดีๆ อยู่เลยนี่น่า

มือบางยกขึ้นขยี้ตา แต่ยิ่งขยี้ ยิ่งเช็ด ภาพตรงหน้าก็เหมือนจะเบลอมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ จนปาริมาต้องทรุดตัวลงนั่งซบใบหน้าลงกับฝ่ามือตัวเอง