" ไม่ต้องร้องไห้หรอก เธอไม่ควรเสียน้ำตาให้คนแบบลุงของเธอ " พสุธาเอ่ยเสียงเรียบ
นาราภัทรได้แต่กลืนก้อนสะอื้นลงไปในคอ ความเสียใจยังคงเกาะกุมจิตใจของเธออยู่ เมื่อพสุธากล่าวจบเขาก็ขับรถต่อไปเงียบๆ นาราภัทรได้แต่นั่งน้ำตาไหลด้วยความเสียใจ
จนกระทั่งทั้งคู่ถึงตลาดโรงเกลือ นาราภัทรเดินลงจากรถเพื่อไปเลือกซื้อของใช้ที่จำเป็น พสุธาก็ลงจากรถเดินตามหญิงสาวเข้าไปในตลาด นาราภัทรสลัดความเศร้าทิ้งไป เธอต้องรีบเลือกซื้อของใช้ที่จำเป็นเพราะเกรงใจพสุธาที่กำลังเดินตามเธออยู่
พสุธาได้แต่แอบมองเธอด้วยความรู้สึกสงสาร นาราภัทรยังอ่อนต่อโลกเกินไป เธอไม่ควรถูกนายทวีหลอกใช้แบบนี้ ถ้าไม่ใช่เขาแล้วเป็นคาสิโนที่อื่น นาราภัทรอาจจะถูกย่ำยีจนเบื่อ แล้วถูกส่งเข้าไปอยู่ในซ่องแล้วก็ได้
นาราภัทรเดินเข้าไปซื้อของใช้ส่วนตัว เธอเลือกมาที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน และกำลังจะหยิบกระเป๋าสตางค์เพื่อมาชำระค่าสินค้า แต่พสุธากลับยื่นธนบ
