บทที่ 6
เด็กมันร้าย
“น้องพริกคะ”
“ขา...” เจ้าของชื่อตอบรับเสียงหวานพร้อมหันขวับไปตามทิศทางของเสียง ทว่าภาพตรงหน้ากลับเลือนราง มองไม่เห็นเลยว่าอะไรเป็นอะไร รู้เพียงแค่ว่ามีเงาบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว และไม่นานเงานั้นก็เข้ามาถึงตัว ก่อนจะรั้งร่างของเธอออกจากการช่วยพยุงของน้องโน้ต
ตอนนี้เป็นเวลาตีสามกว่า ผับปิดแล้ว พนักงานกำลังเร่งเคลียร์ภายในร้าน เหล่าผีเสื้อราตรีก็ทยอยกลับกันจนเกือบหมด หรือบางคนอาจจะไปสนุกกันต่อที่ไหนชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของสถานที่ไม่ได้ใส่ใจ ยกเว้นคนตัวเล็กที่เมาแอ๋ในอ้อมแขน เขาคงปล่อยเธอให้กลับกับคนอื่นไม่ได้
“ใครอ่า ปล่อยน้า...” หญิงสาวเอ่ยพร้อมพยายามขืนตัวออกจากวงแขนแกร่งของเจ้าของร่างสูงใหญ่ตามสัญชาตญาณ กับสติที่เหลืออยู่เพียงนิดเดียว แม้จะรู้สึกคุ้นเคยกับกลิ่นน้ำหอมกลิ่นนี้ หากพัชรีนาฎก็ไม่มีสติมากพอที่จะแยกแยะ เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าคนที่เพิ่งเดินเข้ามาคือใคร
“พี่เอง
