บทนำ
บทนำ
“พริก ฉันว่าโอเคแล้วละ ไม่ต้องถ่ายแก้แล้ว คงคอนเซ็ปต์นักรีวิวสายขี้เกียจแบบแกสุด ๆ ถ่ายได้เรียลมากแม่”
พัชรีนาฎละสายตาจากฟุตเทจงานในไอแพดที่เพิ่งถ่ายไปเมื่อเช้านี้ ขึ้นไปมองเพื่อนสนิทอย่างชุติมาหรือมายด์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“จะถือว่านี่เป็นคำชมแล้วกันนะ” ว่าจบหญิงสาวก็ดึงสายตากลับมาสนใจหน้าจอไอแพดต่อ มองใบหน้าไร้เครื่องสำอางอย่างคนเพิ่งตื่นนอนของตัวเองในคลิปวิดีโอแล้วขมวดคิ้วครุ่นคิดด้วยความไม่มั่นใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปพูดกับเพื่อนที่พ่วงตำแหน่งที่ปรึกษาและคนตัดต่อส่วนตัวอีกครั้ง “แกว่าหน้าฉันสดไปปะ เมื่อเช้าคือรีบถ่ายมากไปหน่อย ลืมทาลิปเลย ปากดูซีดมากอะ”
“ปากน่ะไม่เท่าไรหรอก แต่ขอบตาแกน่ะ แพนด้ามากจ้า” ชุติมาวิจารณ์อย่างตรงไปตรงมา เพราะหน้าสดของพัชรีนาฎนั้นไม่ได้แย่เลย ออกจะผิวสวยดูฉ่ำน้ำเหมือนได้รับการดูแลอย่างดี ทว่าช่วงนี้เหมือนว่าเจ้าหล่อนจะพักผ่อนน้อยไปหน่อย จึงทำให้ใต้ตาคล้ำกว่าปกติ
คนที่มีขอบตาเป็นหมีแพนด้ากัดปากล่างเซ็ง ๆ “ฉันพยายามจะนอนเร็วแล้วนะ แต่มันนอนไม่หลับน่ะ นี่ขนาดก่อนนอนฉันมาร์กใต้ตาทุกวันด้วยนะ”
“ต่อให้แกจะขยันมาร์กสามเวลาหลังอาหาร มันก็ไม่ช่วยอะไรหรอก ถ้าไม่กลางคืนไม่หลับไม่นอนน่ะ”
“ก็บอกอยู่ว่านอนไม่หลับ”
“มีเรื่องเครียดเหรอ ปกติแกเป็นคนหลับง่ายนี่” ชุติมาถามด้วยความห่วงใย เพราะเป็นเพื่อนกันมานาน จึงรู้ว่าพัชรีนาฎเป็นคนประเภทที่หัวถึงหมอนแล้วหลับได้เลย นอนได้ทุกที่ทุกเวลาเหมือนสั่งได้
“ไม่รู้สิ บอกไม่ถูก เหมือนจะเครียด แต่ก็ไม่ได้เครียดอะไรขนาดนั้นอะ” อินฟลูเอนเซอร์สาวตอบเพื่อนด้วยความรู้สึกสับสน ก่อนจะคว้าแก้วอเมริกาโนเย็นขึ้นมาดูด
“น่าจะเป็นภาวะทางจิต เครียดแต่ไม่รู้ตัวว่าเครียดงี้ปะ” อิดิเตอร์สาวคาดเดาคร่าว ๆ จากนั้นก็ถามต่อ “ว่าแต่ช่วงนี้งานแกมีปัญหาเหรอ มีอะไรให้ช่วยก็บอกฉันได้ตลอดนะ ถ้าช่วยได้ก็จะช่วย”
“ขอบใจแกมากนะ แต่เรื่องงงานไม่ได้มีปัญหาอะไร ช่วงนี้มันมีเรื่องอื่นแทรกเข้ามาน่ะ ไม่เกี่ยวกับงาน” พัชรีนาฎตอบเพื่อนสนิทซึ่งเป็นมือตัดต่อประจำช่อง ‘Prikzy Channal’ เป็นช่องเกี่ยวกับไลฟ์สไตล์และการท่องเที่ยว จากตอนแรกเธอตั้งใจว่าจะเปิดช่องเล่น ๆ เอาไว้ลงวิดีโอทั่วไปที่ถ่ายเล่นกับเพื่อนและครอบครัว ทว่าพอแชร์วิดีโอไปเรื่อย ๆ ผู้ติดตามก็เริ่มเยอะขึ้น จากหลักร้อยซึ่งมีแต่เพื่อนและคนรู้จักก็ดีดขึ้นมาเป็นหลักพัน ก่อนจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนแตะหลักหมื่น
กระทั่งตอนนี้ช่องของเธอกลายเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง มีผู้ติดตามในยูทูบถึงสามแสนคน และสามารถทำรายได้มากถึงเจ็ดหลักต่อเดือน หักลบต้นทุนและค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ในการทำคลิปวิดีโอแล้ว เธอก็ยังมีเงินเหลือเก็บเป็นจำนวนที่ถือว่ามากเลยทีเดียว
การได้ทำสิ่งที่ชอบและสามารถหาเงินกับสิ่งนั้นได้ด้วย เป็นอะไรที่ประเสริฐที่สุดแล้วสำหรับพัชรีนาฎ ทว่าเส้นทางอาชีพของเธอก็ไม่ได้ราบรื่นสักเท่าไร แม้การเป็นอินฟลูฯ จะทำเงินให้เธอได้เยอะ แต่มันกลับไม่ถูกใจคนที่บ้าน โดยเฉพาะผู้เป็นพ่อที่อยากให้เธอไปทำงานในบริษัทของครอบครัวเสียมากกว่า
“ถ้าไม่เกี่ยวกับงาน แล้วมีเรื่องอะไรแทรกเข้ามาล่ะ ทะเลาะกับพ่ออีกแล้วเหรอ” ชุติมายังคงถามต่อด้วยความอยากรู้ เผื่อจะช่วยเพื่อนคลายปัญหาได้บ้าง
“เรื่องพ่อฉันเครียดจนเลิกเครียดไปแล้วละ ฉันกับพ่อก็ทะเลาะกันทุกครั้งที่เจอหน้าอยู่แล้ว ชิน” พัชรีนาฎกลอกตาไปมาด้วยรู้สึกปลง เมื่อกล่าวถึงบิดาที่ไม่ค่อยลงรอยกันสักเท่าไรในช่วงหลัง ๆ
“อ้าว ถ้าไม่ใช่เรื่องงาน ไม่ใช่เรื่องพ่อ แล้วอะไรที่ทำให้แกเครียด”
“เรื่องหมั้น…”
“ฮะ !?” อิดิเตอร์สาวส่งเสียงขึ้นอย่างตกใจระคนไม่แน่ใจว่าตนหูฝาดไปหรือไม่ “เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ อะไรหมั้น ๆ”
“เดือนหน้าฉันต้องเข้าพิธีหมั้น” พัชรีนาฎขยายความให้ชัดเจน ก่อนจะถอนหายใจด้วยความเซ็งสุดขีด
ชุติมาตาโต ไม่อยากเชื่อในเรื่องที่เพิ่งได้ยิน หากพอเห็นสีหน้าหมดอาลัยตายอยากของเพื่อนก็เริ่มไขว้เขว ก่อนจะเอ่ยถามเพื่อความชัวร์อีกครั้ง “พูดเรื่องจริงเหรอ แกอำฉันเล่นหรือเปล่า”
“ฉันจะอำแกเพื่อ ? เดือนหน้าฉันต้องหมั้นจริง ๆ” หญิงสาวยืนยันกับเพื่อน พร้อมกับมือบางที่คว้าแก้วกาแฟมาดูดอีกครั้ง
“เฮ้ย แต่นี่มันเรื่องใหญ่มากเลยนะ ทำไมแกเครียดแค่นี้เองอะ” สาวนักตัดต่อยังคงอึ้งและยังไม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะถ้าเป็นเรื่องหมั้นหรือแต่งงาน ซึ่งถือเป็นเรื่องใหญ่โต พัชรีนาฎน่าจะโวยวาย หรือน่าจะมีปฏิกิริยาอะไรที่มากกว่านี้ ไม่ใช่ยังใช้ชีวิตปกติ ตื่นเช้าถ่ายงานและออกมาคุยงานที่คาเฟ่เช่นนี้ “แล้วแกรู้เรื่องนานยังว่าต้องหมั้นอะ”
“รู้เมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว ตอนกลับบ้าน” คนที่เป็นประเด็นตอบด้วยน้ำเสียงปกติ แม้สีหน้าและแววตาจะมีรอยความเครียดอยู่บ้าง หากมันก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น ดูไม่สมกับเป็นยายพริกซี่ที่พร้อมฟาดฟันในทุก ๆ เรื่องสักเท่าไร
ทว่าอันที่จริงประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่เพื่อนรู้เรื่องเมื่อไร แต่มันอยู่ที่...“ประเด็นคือแกไม่มีแฟนไง แล้วแกจะหมั้นได้ยังไง หมั้นกับใคร อะไรยังไง ?”
“หมั้นกับลูกชายเพื่อนพ่อนั่นแหละ รู้จักกันอยู่แล้ว”
“แล้วแกยอม ?”
“ก็ไม่ได้อยากยอมเท่าไรนะ นี่ก็เครียดอยู่”
“นี่คือแกเครียดแล้ว ?”