หมั้นหมายรัก

ถ้าติดใจ ? 3

ถ้าติดใจ ?

“แล้วถ้าพริกติดใจขึ้นมาทำไงคะ”

“พี่ก็จะทำให้กินบ่อย ๆ ไงคะ ถ้ามีเวลาว่างน่ะนะ” มือหนาถูกเลื่อนขึ้นไปวางบนศีรษะเล็กแล้วยีเบา ๆ พลางยิ้มอย่างเอ็นดูยายตัวแสบ แค่เห็นแววตาทะเล้นของเธอที่มองมา เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเธอไม่ได้หมายถึงอาหาร การเต๊าะแบบนี้เขาเจอบ่อยจนชิน เพียงแต่คนตรงหน้าไม่ใช่เหยื่อที่เขาจะตะครุบได้ “จะลงไปกินเลยไหมคะ หรือยังไม่หิว ?”

“กินเลยก็ได้ค่ะ ตอนเที่ยงพริกกินข้าวไปนิดเดียวเอง” พัชรีนาฎบอกพร้อมปิดประตูห้อง และเดินตามร่างสูงลงไปยังชั้นล่าง

“ก็บอกแล้วว่าให้แวะทานข้าวก่อน”

“พริกกลัวคุณย่าจะรอนานนี่คะ” ด้วยวันนี้อรรถกรกับคุณย่าของเขาไปช่วยเธอขนของจากคอนโดมิเนียมมาที่นี่ ซึ่งตอนนั้นเป็นเวลาใกล้เที่ยง แล้วเธอยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า ท้องก็เริ่มหิว จึงหันไปถามเขากับคุณย่า ปรากฏว่าทั้งสองคนเรียบร้อยมาแล้ว หากก็เสนอว่าจะพาเธอแวะรับประทานมื้อเที่ยงก่อนเข้ามาที่นี่ แต่เธอเลือกปฏิเสธเพราะเกรงใจ จากนั้นเธอจึงเดินไปเปิดตู้เย็น ได้นมกับแซนด์วิซชิ้นโตมารองท้อง

“โห พี่อรรถทำเองหมดเลยเหรอคะ” พัชรีนาฎตาโตเมื่อเดินมาถึงโต๊ะอาหารที่มีจานกับข้าววางเรียงรายมากถึงหกอย่าง ซึ่งแต่ละอย่างก็ดูน่ารับประทานมาก ๆ และบางอย่างก็ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะทำเอง จึงอดถามออกไปอย่างนั้นไม่ได้

“ไม่ สามจานนี้สั่งมา” เขาตอบพร้อมชี้ไปที่จานเป็ดปักกิ่ง ปลาเก๋าสามรส และกุ้งแม่น้ำเผาจานโต “มีแค่สามจานนี้ที่ทำเอง” จากนั้นก็ชี้ไปที่จานปลาหมึกผัดไข่เค็ม ต้มยำทะเลน้ำข้น และยำวุ้นเส้นรวมมิตร

ถึงจะทำเองแค่สามจานก็ทำให้เธอรู้สึกว้าวอยู่ดี เพราะแต่ละจานหน้าตาน่ากินทั้งนั้น นอกจากจะมีฝีมือในการทำอาหารแล้ว ฝีมือการตกแต่งจานก็ดีไม่แพ้กัน

“พี่อรรถน่าจะเปิดร้านอาหารนะคะ” ร่างบางบอกพลางเลื่อนเก้าอี้นั่งรอระหว่างที่เขาตักข้าวให้ ขณะนั้นก็ไม่ลืมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปอาหารแล้วโพสต์ลงสตอรีไอจี พร้อมแค็ปชันว่า ‘ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้ค่า’ โดยไม่ลืมติดแท็กคนทำด้วย

“ลองชิมดูก่อน รสชาติอาจจะห่วยแตกก็ได้นะคะ” อรรถกรบอกอย่างถ่อมตัว เสิร์ฟข้าวเสร็จก็เดินไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นออกมาสองกระป๋อง พร้อมแก้วอีกสองใบ “ดื่มไหมคะ”

หญิงสาวพยักหน้าหงึก ๆ ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว นานแล้วเหมือนกันที่ไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์ วันนี้จัดสักหน่อยก็น่าจะดี

“ทำไมพี่อรรถทำกับข้าวเก่งจัง” เธอชวนคุยระหว่างรอเขาเทเบียร์ใส่แก้ว จริง ๆ เธออยากกินข้าวแล้วละ หน้าตาอาหารล่อตาล่อใจเสียเหลือเกิน แต่ตามมารยาทก็ต้องรอให้คนทำเป็นคนเปิดก่อน

“พี่เคยทำงานร้านอาหารมาก่อนไงคะ”

“อ้อใช่ ตอนไปเรียนที่อังกฤษ” หญิงสาวเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วเขากับแก๊งเพื่อนรวมถึงพี่ชายของเธอไปเรียนต่อกันที่ประเทศอังกฤษ พวกเขาทั้งสี่คนไม่ได้แค่เรียนเฉย ๆ หากแต่ทำงานพิเศษหลังเลิกเรียนและวันหยุดด้วย ซึ่งแน่นอนว่าอรรถกรทำที่ร้านอาหารไทย เธอจำได้ลาง ๆ ว่าเขาทำที่ร้านนั้นนานจนได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นมาเป็นผู้ช่วยเชฟ

“นอกจากที่ร้าน ที่ห้องพวกพี่ก็ชอบทำกินกันเองนะ”

“หมายถึงกับแกล้มหรือเปล่านะ”

ชายหนุ่มยิ้มกว้างให้คนที่รู้ทัน “ประมาณนั้นแหละค่ะ มา เริ่มทานได้แล้ว พี่จำได้ว่าน้องพริกชอบกินหมึกผัดไข่เค็ม ลองชิมดูว่ารสชาติถูกปากหรือเปล่า”

“ขอบคุณค่ะ” พัชรีนาฎค้อมศีรษะขอบคุณที่เขาตักกับข้าวมาใส่จานให้ จากนั้นก็ตักเข้าปากทันที ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะเบิกกว้าง หากยังไม่ทันพูดอะไรเพราะยังเคี้ยวอยู่ เจ้าของร่างสูงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็พูดขึ้นมาอย่างรู้ทันเสียก่อน

“เวอร์แล้วค่ะ” รีแอคชันนี้เขาเห็นในทุกคลิปที่เธอไปรีวิวอาหารตามร้านต่าง ๆ กินเข้าไปปุ๊บ ตาโตปั๊บ เหมือนกันเปี๊ยบ ไม่รู้ว่าอร่อยจริงหรือเพราะได้เงินจากเจ้าของร้าน

“เวอร์อะไร มันอร่อย” เธอยังตาโตอยู่ พร้อมชี้ไปที่จานหมึกผัดไข่เค็มย้ำ ๆ สีหน้าจริงจังยืนยันว่าอร่อยจริง ๆ ไม่ได้แค่แกล้งอวย กลัวเขาไม่เชื่อจึงเอ่ยย้ำไปอีก “มันอร่อยจริง ๆ นะ พริกไม่ได้แกล้งอวยนะ”

เชฟมือสมัครเล่นยกมือขึ้นมาลูบท้ายทอยตัวเองเบา ๆ อย่างไม่รู้จะพูดอย่างไร พอน้องเอ่ยปากชมด้วยแววตาและสีหน้าจริงจัง...เขินเหมือนกันแฮะ

“อร่อยก็กินเยอะ ๆ ค่ะ” ชายหนุ่มบอกพร้อมตักต้มยำใส่ถ้วยเล็กแล้วยื่นไปให้เธออีก จากนั้นก็ตามด้วยเป็ดปักกิ่ง และแกะกุ้งตัวโต ๆ ให้ด้วย

“ถ้าพริกกินหมด พี่อรรถจะทำให้กินอีกไหม” ถามพร้อมตักข้าวเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

“แล้วอยากกินอะไรล่ะ ถ้าว่างก็ทำให้กินได้ ว่าแต่เราจะมีเวลาว่างตรงกันเหรอคะ” ถ้าเป็นช่วงบ่ายแก่ ๆ ถึงค่ำ เขาน่าจะพอมีเวลาว่าง แต่เธอนี่สิ เท่าที่ได้ยินเธอคุยโทรศัพท์กับใครสักคนเมื่อกลางวัน เขาคิดว่าเธอน่าจะมีคิวงานแน่นพอสมควร

“นั่นสิคะ งานพริกแน่นทั้งเดือนเลย แล้วเอาแน่เอานอนไม่ได้ด้วย” เธอยู่ปากอย่างเซ็ง ๆ

“น้องพริกทำงานทุกวันเลยเหรอ”

“ใช่ค่ะ ตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะหยุดสองวันต่อสัปดาห์ แต่พอทำไปทำมาเวลามันไม่พออะค่ะ บางงานเราก็ควบคุมไม่ได้ด้วย เลยกลายเป็นว่าพริกไม่มีวันหยุดเลย”

“แล้วอย่างวันนี้ล่ะคะ ทำไมถึงหยุดได้”

“เพราะจำเป็นไงคะ” จริง ๆ เธอจะขนของมาวันไหนก็ได้แหละ ไม่จำเป็นต้องวันนี้ แต่เพราะคุณย่าเกสรคอยให้อรรถกรโทรมาถามตลอดว่าเธอพร้อมจะย้ายวันไหน เธอที่ผลัดวันมาแล้วถึงสองครั้งจึงตัดสินใจย้ายวันนี้ให้มันจบ ๆ ไป “อีกอย่างงานวันนี้ไม่มีอะไรมากค่ะ แค่ถ่ายรีวิวสินค้า เดี๋ยวพริกค่อยไปเบียด ๆ ถ่ายในวันอื่นก็ได้ งานไม่ค่อยเร่งเท่าไร”

อรรถกรพยักหน้ารับรู้พลางยกเบียร์ขึ้นมาจิบ ก่อนจะเอ่ยถามเมื่อเห็นเธอกินกุ้งตัวที่สามหมดแล้ว “เอากุ้งอีกไหมคะ”

“พี่อรรถกินเองบ้างสิ แกะให้แต่พริก พริกยังไม่เห็นพี่อรรถกินเลยสักตัว”

“พี่ชอบกินเป็ดมากกว่า” บอกพร้อมตักเป็ดปักกิ่งเข้าปาก จากนั้นก็เริ่มแกะกุ้งให้เธออีก อรรถกรรู้ว่าเธอชอบกินกุ้งเผามาก แต่จะไม่แตะเลยหากไม่มีคนแกะให้ พัชรีนาฎเป็นประเภทที่ขี้เกียจและไม่ชอบให้มือเปื้อนเวลารับประทานอาหาร ทว่าเธอไม่เคยขอให้ใครแกะให้นะ อารมณ์แบบถ้าจะให้มือเปื้อน ก็เลือกไม่กินดีกว่า แต่ส่วนมากก็จะเป็นเขาหรือไม่ก็พี่ชายของเธอที่เป็นคนแกะให้ เพราะรู้จักนิสัยของเธอดีและอยากให้เธอได้กินของอร่อย

จากนั้นทั้งสองคนก็นั่งกินและคุยกันไปเรื่อย ๆ กระทั่งเริ่มอิ่ม พัชรีนาฎอาสาจะเป็นคนเก็บล้างเอง ซึ่งอรรถกรก็ยอมแต่โดยดี หากก็คอยช่วยกระทั่งเธอล้างเสร็จเรียบร้อย

“จะดื่มต่อไหมคะ หรือจะขึ้นไปพักเลย”

“พี่อรรถจะดื่มต่อเหรอ”

“ว่าจะออกไปนั่งรับลมข้างนอกสักหน่อย” ชายหนุ่มบุ้ยใบหน้ายังยังสระว่ายน้ำข้างนอก “ไปไหมคะ”

“ไปค่ะ ๆ” เธอพยักหน้าอย่างตื่นเต้น ตั้งแต่มายังไม่ได้ออกไปสำรวจข้างนอกเลย ขณะที่กำลังเดินตามหลังเขาออกไป จู่ ๆ เธอก็เกิดไอเดียขึ้นมา “พี่อรรถคะ”

“ว่าไง”

“ถ้าวันไหนพริกว่าง ๆ พริกมาทำคอนเทนต์ตรงนี้ได้ไหมคะ” เธอขออนุญาตไว้ก่อน เผื่อเขาจะหวงพื้นที่ส่วนตัว

“หมายถึงที่สระว่ายน้ำน่ะเหรอ”

“ใช่ค่ะ”

“ได้สิคะ ว่าแต่ถ่ายเองใช่ไหม หรือต้องมีทีมงานมาด้วย”

“ถ่ายเองค่ะ” เธอรีบบอกทันทีเพราะเกรงใจ

ร่างสูงนั่งลงเตียงข้างสระ เทเบียร์ใส่แก้วแล้วยื่นให้พัชรีนาฎที่นั่งลงเตียงข้าง ๆ และกำลังมองสำรวจรอบ ๆ สวนอย่างสนอกสนใจ คล้ายว่าในหัวเธอกำลังคิดว่าจะทำคอนเทนต์อะไรดี

ชายหนุ่มปล่อยรอยยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเมื่อมองภาพนั้น

“น้องพริกถ่ายได้ตามสบายเลยค่ะ ห้องครัวหรือห้องฟิตเนสก็ใช้ได้นะ พี่ไม่หวง แต่ถ้าจะพาใครเข้ามาก็บอกพี่ก่อน” อรรถกรเป็นคนง่าย ๆ อยู่แล้ว ตราบใดที่มั่นใจว่าอีกฝ่ายจะไม่สร้างความเดือดร้อนให้ เขาก็ไม่คิดจะห้ามอะไรเธอทั้งนั้น

เขาไม่ได้สปอยล์เธออย่างที่เพื่อน ๆ ชอบกล่าวหา เพียงแต่สิ่งที่เธอขอมันเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก ๆ ก็เท่านั้น