บทที่ 17
จุดเริ่มต้นของเรา
อรรถกรเดินทางมาถึงกรุงบัวโนสไอเรสในเวลาสี่ทุ่มตามเวลาท้องถิ่นในวันถัดมา ชายหนุ่มเดินออกมาจากประตูทางออกสำหรับผู้โดยสาร และทันทีที่พัชรีนาฎมองเห็นคนที่เธอกำลังรอคอย หญิงสาวไม่รอช้าวิ่งเข้าไปโผกอด พร้อมกับเขาที่ทิ้งทุกอย่างแล้วสวมกอดร่างเล็กกลับด้วยความคิดถึงและห่วงใย
ดีใจที่เธอยังปลอดภัยดี
ชายหนุ่มประทับริมฝีปากลงบนศีรษะเล็กพลางลูบเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยถามเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของคนในอ้อมกอด “ร้องไห้ทำไม หืม”
“พริกดีใจที่ได้เจอพี่อรรถ” เธอตอบแล้วผละออกมามองหน้าเขาชัด ๆ อรรถกรยกมือเกลี่ยผมออกจากใบหน้าสวย จากนั้นก็ส่งยิ้มอ่อนโยนให้
“พี่ก็ดีใจที่ได้เจอน้องพริกค่ะ”
“ฟังไม่ออก แต่รู้สึกเลี่ยนมากว่ะ” เสียงของบุคคลที่สามดังขึ้นขัดโมเมนต์ซาบซึ้ง อรรถกรเลื่อนสายตาไปมองเพื่อนที่ไม่ได้เจอหน้ากันหลายปี ผละออกจากร่างบางชั่วคราว แล้วเดินเข้าไปจับมือชนไหล่กับเพื่อนอย่างสนิทสน
