ปาลีกึ่งเดินกึ่งวิ่งมายังลานจอดรถที่อยู่ไม่ไกล มองสอดส่องหารถของคนที่พึ่งส่งข้อความมาข่มขู่
ปี๊บ
ร่างเล็กหันไปมองตามเสียงแตร เห็นรถสปอตสีดำเงาที่คุ้นเคยกำลังติดเครื่องรออยู่ ปาลีเดินกระแทกเท้าแรงๆเข้าไปหา ใบหน้าสวยบูดบึ้งกระชากประตูรถออกอย่างแรง
“พี่ทำบ้าอะไร!”
เสียงโวยวายเอ่ยถาม ใบหน้าของปาลีแดงเถือกด้วยความโกรธจัด สองมือกำเข้าหากันแน่น ตาเบิกกว้างก้มลงไปจ้องมองหน้าคนขับอย่างดุดัน
“ขึ้นมา”
“ไม่!”
“พี่บอกให้ขึ้นมาไง”
ปาลีถอนหายใจเสียงดัง แสดงความไม่พอใจแต่ก็ยอมก้าวขึ้นไปนั่งพร้อมปิดประตูแรงๆ โดยที่ไม่สนใจว่าเจ้าของมันจะรู้สึกอย่างไร
“พี่เพลิงต้องการอะไร”
“พี่ควรจะถามเธอมากกว่าว่าต้องการอะไร ทำไมถึงบล็อกพี่”
“ปิ่นเปล่า”
เสียงปาลีอ่อนลง แต่ยังปฏิเสธไม่ยอมรับ
“หัดเป็นเด็กเลี้ยงแกะตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็เราไม่มีอะไรต้องติดต่อกันอีก บล็อกไปก็ไม่เป็นไรนี่”
ที่เขาฟูมฟักดูแลตล
