“กูก็ไม่ได้อยากจะว่าการเลี้ยงดูของบ้านมึงหรอกนะ ทุกคนรักปิ่นกูเข้าใจแต่อะไรที่มันตึงเกินไปก็ไม่ใช่ผลดีหรอก เรื่องบางอย่างต้องให้น้องมันได้เรียนรู้เองมันถึงจะเข้าใจ มึงอยู่ดูแลน้องตลอดไปไม่ได้หรอก สักวันมึงก็ต้องไปมีครอบครัวของตัวเอง ยัยปิ่นก็เหมือนกัน”
ปุริมฟังที่กีรติร่ายยาว เขาเองก็เข้าใจถึงสิ่งที่กีรติจะสื่อ ถึงได้ตามใจปาลีมาตั้งแต่เล็กจนโต
“เอ่อ กูอาจจะคิดมากไปเอง”
“ถ้ามีปัญหาจริงๆลองให้น้องมันแก้ไขด้วยตัวเองก่อน ถ้ามันไม่ไหวจริงๆกูเชื่อว่ายังไงปิ่นก็ต้องบอกมึงแหละ”
ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น ปุริมกลัวว่าถ้ามีปัญหาจริงๆกว่าเขาจะรู้ เรื่องมันอาจจะบานปลายไปแล้ว
“แดกๆ อย่าไปคิดมากไอ้ห่า”
เจ้าของผับเติมเหล้าลงไปในแก้วของปุริม ก่อนจะยกแก้วตัวเองขึ้นรอ ปุริมยกแก้วขึ้นไปชน พร้อมกระดกแอลกอฮอล์รสเข้มเข้าไปในร่างกาย
“แล้วหม่อมแม่มึงคืนบัตรยัง”
กีรติเปลี่ยนเรื่อง คลายบรรยากาศที่ตึงเครียด
