มิรินรู้สาเหตุการจากไปของมารดาว่าเป็นเพราะดรุณีมารดาเลี้ยงของเธอ แต่ดารินก็ไม่ได้ผิดอะไร เธอพยายามไม่คิดถึงเรื่องราวในอดีตอีก ทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้ว ผ่านไปแล้ว ไม่มีใครสามารถกลับไปแก้ไขอดีตได้
“เพื่อน ๆ กลับกันหมดแล้วค่ะ เหลือรินอยู่แค่คนเดียว เพื่อนคนสุดท้ายก็เลยชวนรินกลับมาด้วยน่ะค่ะ” ประโยคนั้นของดารินทำให้มิรินตกใจหนักเข้าไปอีก รีบจับบ่าอีกฝ่ายเอาไว้เพื่อปลอบใจ
“พี่ขอโทษแทนเฮียพันด้วยนะ เฮียพันอาจจะงานยุ่ง และคงจะกำลังไปรับรินน่ะจ้ะ”
“เฮียพันลืมน่ะค่ะ” ดารินบอกพี่สาวตามตรง เสียงของเธอพยายามไม่ให้สั่น และไม่อยากให้พี่สาวพยายามมาพูดปลอบใจโกหกเธอด้วยเรื่องไม่จริงแบบนี้อีก
“รู้ได้ไงคะ”
“เจอกันแล้วค่ะ เฮียพันบอกว่าลืม ช่างมันเถอะค่ะ ห้องนอนของรินอยู่ห้องเดิมใช่ไหมคะ”
“ใช่จ้ะ พี่ให้คนทำความสะอาดเอาไว้ตลอดเลยนะ เดี๋ยวพี่พาไปที่ห้องนะ” ดารินเดินตามพี่สาวเข้าไปในห้องต้อย ๆ ห้องนอนของเธอ
