“รินคงเหนื่อยกับการเดินทาง พักผ่อนเถอะจ้ะ พี่ไม่กวนแล้ว เอาไว้เราค่อยคุยกันใหม่นะจ๊ะ” มิรินเอ่ยขอตัว
ดารินปิดประตูตามหลังพี่สาวก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนขอบเตียง
“ขอโทษนะพี่มิ แต่รินไม่อยากเป็นเงาของใคร รินก็อยากจะเป็นตัวของรินเอง” เธอไม่ได้อยากปฏิเสธความหวังดีจากพี่สาว แต่เธอไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใครอีก ชีวิตคนเราหากเป็นหนี้บุญคุณใครเขาก็จะทวงบุญคุณอยู่นั่น จะลืมตาอ้าปากยังต้องคิดถึงบุญคุณท่วมหัว สู้อย่ารับความหวังดีหรือความช่วยเหลือจากใครเลย ยอมตายเสียดีกว่าต้องมีคนมาคอยทวงบุญคุณที่ไม่มีวันจบวันสิ้น
รุ่งเช้าของวันใหม่ มิรินได้เอ่ยเรื่องที่จะช่วยอัสนีทำไร่ทำสวน เธอไม่พูดกับโยธินและพายุเพราะสองคนนั่นไม่ยินดียินร้ายกับเธออยู่แล้ว มีเพียงอัสนีที่พอจะเมตตาเธออยู่บ้าง
“ทำไมถึงคิดจะทำไร่ทำสวนล่ะ”
“รินไม่อยากเรียนต่อแล้วค่ะ เรียนไปก็ไปเป็นลูกจ้างคนอื่น”
“แต่ถ้าจะทำไร่ทำสวนที่นี่ก็ต้องเป็นลูกจ
