“อิจฉาจัง” หล่อนทำหน้าเศร้า
“ต้องไปก่อนนะ” อัสนีไม่อยากเสียเวลากับหมาตรงหน้า แม้จะนึกสงสารอยู่ลึก ๆ ทั้งยังไม่อยากเอ่ยเถียงกับเจ้ามูมู่จอมกวนที่ปากดีเหลือเกิน เดี๋ยวก่อนเถอะ ให้เขาเข้าร่างได้ก่อน จะแกล้งให้ร้องไม่ออกเลยคอยดู
“อือ...” มันทิ้งตัวลงนอน อัสนีสบตากับมันแล้วนึกสงสารแต่เขาต้องตัดใจ
“เดี๋ยวก่อน” หล่อนเรียกเอาไว้
“มีอะไร” อัสนีหันไปถาม
“เราชื่อไข่ตุ๋นนะ”
“อ้อ... ถ้าแวะมาแถวนี้จะเอาอาหารมาให้นะ” เขานึกสงสารเพราะใจรักสุนัขอยู่มาก เลยพูดออกไปแบบนั้น ท่าทางของเจ้าไข่ตุ๋นดีใจจนอัสนีต้องเผยยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว
“เจ้านาย”
“อะไรของมึงอีก เรียกอยู่นั่นแหละ”
“น้องไข่ตุ๋นน่าสงสาร”
“ไอ้หมาสองใจ ไหนบอกรักเดียวใจเดียว”
“ไม่เกี่ยวกับความรัก มันเกี่ยวกับความสงสาร”
“เคยได้ยินไหมไอ้มูมู่ ความสงสารเป็นบ่อเกิดของความรัก” อัสนีวิ่งไปยังโรงพยาบาลอีกครั้งอย่างไม่ลดละ เขารู้สึกว่าเสียงของเจ้า
