อัสนีนั่งลงตรงหน้าพายุ สีหน้าครุ่นคิด พูดภาษาคนก็ไม่ได้ พูดได้แต่ภาษาหมา เอาไงดีวะ
“แกอยากไปเยี่ยมเจ้านายแกเหรอ” พายุเอ่ยถาม อัสนีจึงรีบทำท่าทางว่าใช่ พายุเลยพยักหน้าเข้าใจ
“แกนี่รักเฮียนะ อุตส่าห์วิ่งจากบ้านไปโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมเฮีย ฉันนับถือแกจริง ๆ เลย ขึ้นรถสิ เดี๋ยวจะพาไปเยี่ยมเฮียเอส แต่ต้องกลับไปดูบ้านก่อนนะว่าปลอดภัยดีไหม ทำไมแกถึงออกมาได้ หรือเฮียโยลืมปิดประตู ถ้าลืมปิดจริง ป่านนี้โจรมิเข้าบ้านแล้วหรือไง” พายุบ่นยาวเหยียด รีบเปิดประตูรถให้เจ้าหมาตัวใหญ่ อัสนีก็กระโดดขึ้นไป ก่อนหันไปพยักหน้าให้ไข่ตุ๋นตามขึ้นไปด้วย
“เฮ้ย ๆ ๆ แฟนแกฉันไม่เอาด้วยนะ บอกแฟนแกกลับบ้านไป” อัสนียื่นขาหน้าไปแตะมือของพายุ สีหน้าขอร้อง แล้วดวงตาคู่นั้นก็ทำให้พายุกะพริบตามอง มันเหมือนแววตาของใครบางคน
“แฟนแกไม่มีบ้านหรือไง” พายุเดาไปเรื่อย สุนัขตัวนี้สวยก็จริง แต่มอมแมมน่าดู เหมือนมันโดนทิ้งหรือไม่ก็หลงทาง
