“เจ้ามูมู่ แกต้องทำใจนะ เพราะเจ้านายของแกไม่รู้จะฟื้นตอนไหน หมอไม่ทราบสาเหตุว่าทำไมถึงได้เป็นเจ้าชายนิทราแบบนี้ ทั้ง ๆ ที่น่าจะฟื้นได้แล้ว” พายุลูบศีรษะเจ้าสุนัขตัวโตไปมา ก่อนจะถอนใจด้วยสีหน้าหมองเศร้า
“มึงห่วงกูขนาดนี้เลยเหรอไอ้พัน” อัสนีรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของน้องชายที่รักที่เห็นท่าทีแบบนั้นของอีกฝ่าย เขามองร่างของตัวเองอย่างหดหู่ พยายามจะออกจากร่างเจ้ามูมู่ไปสิงร่างตัวเองแต่มันก็ทำไม่ได้ พายุเดินไปจับมือของอัสนีที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง ก่อนจะบีบเบา ๆ คล้ายเป็นการให้กำลังใจ
“ยังไงเฮียก็ต้องฟื้นนะ ทุกคนรอเฮียอยู่ เฮียบอกว่าหนูมิเรียนจบจะขอหนูแต่งงานอีกรอบ จะรีบมีหลานให้ผมอุ้มยังไงล่ะ เฮียจำไม่ได้แล้วเหรอ” พายุพูดแล้วตาแดงก่อนจะร้องไห้ออกมา
พายุเบือนหน้าไปทางอื่น ปาดน้ำตาทิ้งอย่างรวดเร็ว คิดว่าตัวเองไม่ควรมายืนร้องไห้อยู่ข้างเตียงพี่ชายแบบนี้
อัสนีเห็นแล้วรู้สึกตื้อไปหมดทั้งอก ก้อ
