“คืนนี้หนูมินอนค้างที่นี่ได้ไหมคะ หนูมิไม่อยากกลับบ้าน หนูมิอยากเฝ้าเฮีย”
“เอาอย่างนั้นเหรอ” โยธินเข้าใจ ยิ่งเห็นสีหน้าขอร้องของมิรินก็ยิ่งเห็นใจเป็นอันมาก ดวงตาเศร้าสร้อยและแดงก่ำของน้องสาวทำให้โยธินหัวใจสะท้าน
มิรินรักอัสนีมาก คงไม่อยากไปนอนที่อื่น เขาเข้าใจน้องดี
“ก็ได้ แล้วเสื้อผ้าล่ะ”
“หนูมิเตรียมมาแล้วค่ะ” เธอยกกระเป๋าใบเล็กอีกใบขึ้นมา โยธินก็เลยพนักหน้าให้ด้วยรอยยิ้ม
“เฮียเอสนอนแบบนี้นาน ๆ จะเป็นอะไรไหมเฮีย” พายุหันไปถามพี่ชาย โยธินจึงถอนใจเบา ๆ
“หมอบอกว่าต้องพลิกตัวไปมา ดูแลใกล้ชิด ถ้าปล่อยให้นอนนิ่ง ๆ นาน ๆ อาจจะเป็นแผลกดทับได้”
“หนูมิจะดูแลเฮียเองค่ะ” มิรินพูดขึ้น เธออยากมานอนค้างที่โรงพยาบาลทุกวัน เช็ดตัวพลิกตัวให้อัสนีจนเขาฟื้น
“ถ้ามีอะไรโทร. บอกเฮียนะ เฮียจะมาทันที”
“เฮียไปเถอะ ต้องทำงานหลายอย่างแทนเฮียเอสด้วย ทางนี้ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูมิจะดูแลเฮียเอสเอง” แม้จะยังเรี
