“บะ! ไอ้นี่ ไข่ตุ๋นมีขนไม่ใช่เหรอ หนาวด้วยหรือไง”
“หนาวสิ ผมเองยังหนาวเลย” อัสนีเกาหัวไปมา ก่อนจะคาบผ้าห่มอีกผืนไปห่มให้เจ้าไข่ตุ๋น มันลืมตาขึ้นมองด้วยสีหน้าซาบซึ้งใจ
“ขอบใจนะ”
“อือ...” อัสนีรับคำ
“ฉันรู้ทันแกหรอกนะ” อัสนีหันไปพูดกับเจ้าวิญญาณหมาที่นอนเฝ้าเจ้าไข่ตุ๋นอยู่ไม่ห่าง
“รู้ทันอะไรกันเจ้านาย”
“แกจะให้ฉันทำดีกับว่าที่เมียแก พอแกเข้าร่างจะได้เคลมเด็กมันใช่ไหม”
“รู้ดีอีก”
“คำพูดมันคุ้น ๆ ชอบเลียนแบบนะไอ้มูมู่” เขาเห็นร่างที่สะท้อนอยู่ในห้องกลิ้งไปกลิ้งมาหัวเราะชอบใจ
อัสนีนอนไม่หลับ เขานั่งเฝ้ามิรินจนถึงเช้า พร้อมๆ กับนั่งทอดสายตามองร่างตัวเองที่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในอก
“เจ้านายก็ต้องทำใจมาก ๆ นะครับ เดี๋ยวก็ชินกับร่างผมไปเองแหละ” เจ้ามูมู่ก็ไม่ได้หลับ เพราะมันเป็นวิญญาณ และมันก็รู้ด้วยว่าเจ้านายคิดอะไรอยู่ จึงรีบปลอบโยนออกไป
มิรินตื่นขึ้นมาด้
