“ฮ่า ๆ ๆ” เจ้ามูมู่ขำก๊ากเมื่อได้ยินเจ้านายพูดแบบนั้น
“เจ้านายเชื่อผมสิ เวลาเราหิว มันก็สามารถกินทุกอย่างที่ขวางหน้าได้ และมันก็จะอร่อยไปเสียทุกอย่าง”
“ไม่ใช่กูไอ้มูมู่”
“มูมู่จะกินอะไรเหรอ” มิรินเอ่ยถาม ก่อนจะมองตามสายตาของมันด้วยความอยากรู้
“โจ๊กไก่เหรอ ไฮโซนะเรา” คนพูดหัวเราะคิกคัก ลูบศีรษะของมันไปมา ก่อนจะเดินไปนั่งยังโต๊ะที่ว่างอยู่ โจ๊กไก่หรือข้าวต้มไก่ร้านนี้อยู่ริมทางเท้า กลิ่นหอมของมันทำให้ลูกค้าแน่นร้านในช่วงเช้าแบบนี้
วันนี้เธอมีเรียนช่วงบ่าย ช่วงเช้าจึงไม่รีบไปไหน กะว่ากินอะไรเสร็จก็จะรอโยธินมารับ ตั้งแต่อัสนีเกิดอุบัติเหตุในตอนนั้น โยธินก็ไม่อยากให้เธอขับรถไปไหนมาไหนเองเพราะเป็นห่วง เธอรู้ว่าพี่ชายกังวลใจ เธอเลยเชื่อฟัง ทำตามที่เขาบอก แค่อัสนีไม่ฟื้นทุกคนก็ทุกข์ใจมากพอแล้ว
พอคิดถึงคนป่วยที่นอนอยู่บนเตียงก็ทำให้เธอหดหู่ใจขึ้นมาอย่างรุนแรง มิรินบอกตัวเองว่าจะทำทุกวิถีทา
