“ยังไม่เท่าเหรอ” คนตัวสูงเก้ ๆ กัง ๆ เพราะไม่เคยตัดผมมาก่อน อัสนีตัดผมให้น้อง ตัดไปตัดมาแหว่งหนักกว่าเดิม จนผมหน้าม้าของมิรินสั้นเต๋อ
“ไอ้เอส”
“ครับเฮีย” คนรับคำน้ำเสียงแผ่วเบา มองผลงานของตัวเองแล้วไม่รู้จะทำหน้ายังไงดี
“ผมหนูมิแหว่งหมดแล้ว”
“ผมหนูมิแหว่งเหรอคะ” เด็กน้อยเอ่ยถาม ก่อนจะรีบลงจากเก้าอี้วิ่งไปส่องกระจก มิรินปล่อยโฮออกมา คราวนี้สามหนุ่มใบหน้าเหลอหลาเกาหัวไปมา ไม่รู้จะปลอบยังไงดีก็มันแหว่งไปแล้ว
แต่ที่ทำให้โยธินกับพายุมองกันตาปริบๆ ก็เพราะว่าเด็กขี้แยร้องไห้แล้ววิ่งไปซบที่อกของอัสนี ประหนึ่งว่าคนตัดผมไม่ใช่คนที่กอด ซุกหน้าร้องไห้เช็ดน้ำมูกเสียดิบดี
อัสนียิ้มยิงฟันให้พี่ชายและน้องชายที่นับถือ โยธินเอามือตบหน้าผากเบา ๆ พายุทำหน้าปูเลี่ยน
“หนูมิขี้เหร่ใช่ไหมคะ”
“ไม่เลยครับ บางทีเราก็ต้องทำตัวไม่เหมือนใครจะได้แปลกแหวกแนวไงครับ” โยธินเป็นคนตอบเสียเอง เพราะเห็นอัสนีได้แต่อ้ำอ
