“ขอบคุณนะ”
“เปลี่ยนจากขอบคุณเป็นเลี้ยงข้าวผมสักมื้อสิ”
“คุณนี่ ช่วยเพื่อหวังผลตอบแทนหรือไง”
“โคตรใจร้ายเลย คนอุตส่าห์ช่วย”
“ขอบคุณนะครับ น้ายาก็เลี้ยงข้าวคุณลุงเขาหน่อยสิครับ เขาอุตส่าห์ช่วยชีวิตผมเอาไว้นะ” โยธินสะดุ้งเมื่อโดนเรียกว่าลุง มันดูแก่งักยังไงก็ไม่รู้
“เรียกฉันว่าอาก็พอ เรียกลุงมันดูแก่” หัทยาแอบอมยิ้มแต่พอเขาหันมาเธอก็ทำหน้าขรึมใส่
“เราไม่มีวันแพ้ตัวหรอกยายหมูมิ” ภัทรพลหันไปพูดกับมิริน รู้สึกเสียหน้าไม่น้อยที่ตกน้ำลงไปต่อหน้าผู้หญิง
“หนูมิก็ไม่แพ้หมูพอลหรอก” จากที่เป็นห่วงก็แยกเขี้ยวใส่กันอีกรอบ จนผู้ใหญ่ต้องมองหน้ากันอย่างอ่อนใจ
ขากลับหัทยารถมีปัญหา ยางรั่วหมดเลยทั้งสี่ล้อ โยธินจึงอาสาไปส่งสองน้าหลาน อัสนีอมยิ้มกับแผนของพี่ชาย ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรปัญญาอ่อนขนาดนี้
หัทยาจำต้องให้โยธินมาส่งถึงบ้านอย่างเสียไม่ได้ เธอเคยทำเขาเอาไว้อย่างเจ็บแสบ ก็กลัวว่าเขาจะเอาคืนเธอ
