“จริงนะคะ”
“จริงครับ” อัสนีพยักหน้าสัญญา
“ตอนเย็นพาไปกินไอติมต้องพาไปเที่ยวด้วย”
“โอเค ๆ ครับ” อัสนีรับคำ มองยัยเด็กตัวอ้วนที่ยกมือขึ้นข้างตัวให้เขาอุ้มขึ้นจากอ่างด้วยท่าทีออดอ้อน
เขารีบห่อผ้าเช็ดตัวกับร่างอ้วนกลมแล้วพาออกไปแต่งตัวด้านนอก ชุดนักเรียนอนุบาลมีเสื้อกั๊กน่ารักถูกสวมให้มิรินอย่างรวดเร็ว พร้อมกระโปรงลายสก๊อตเข้าชุดกัน เขาจัดการถักเปียให้น้องอย่างรวดเร็ว มัดด้วยโบน่ารักสีชมพูสดใส
“รอเฮียเดี๋ยวเดียว” อัสนีแทบหนีตายเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำเพราะเขามีเรียนเก้าโมงเช้า นี่ก็เจ็ดโมงกว่าเข้าไปแล้ว ไหนต้องพามิรินไปกินข้าว ขับรถไปส่งและกว่าจะถึงมหาวิทยาลัยอีก
อัสนีแต่งตัวอย่างรวดเร็ว พอออกมาจากห้องน้ำเขาก็เห็นมิรินกำลังนั่งรอเขาอยู่ที่เก้าอี้ตัวเล็กๆ ที่โต๊ะการบ้านของเธอ
“หนูมิเรียบร้อยมากคระ...” คำว่า “ครับ” หายไปเป็นปลิดทิ้ง อัสนีตาเหลือกเมื่อเห็นภาพวาดของเขาเละ!
“หนูมิทำอะไร!” อัสน
