ในขณะที่ทุกคนกำลังพูดถึงดาริน เธอก็กำลังสอยผลไม้อย่างเอาเป็นเอาตาย แต่สุดท้ายก็สอยไม่ได้สักลูกเดียว เธอหอบเหนื่อย เหงื่อไหลโชกไปหมดทั้งตัว เหนื่อยจนแทบขาดใจ การจะหาอะไรกินในป่ามันลำบากขนาดนี้เชียวหรือ ทั้ง ๆ ที่ของกินอยู่ตรงหน้าแท้ ๆ
ทุกคนแกล้งเธอ เธอเกลียดทุกคนที่สุด ดารินคิดอย่างแค้นใจ
เด็กสาวหมุนกายมองซ้ายแลขวา คิดว่าพายุยังอยู่ แต่เขากลับเดินลับหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เธอเริ่มหันรีหันขวางทำอะไรไม่ถูกเอาเสียเลย
“เฮีย เฮียพัน เฮียอยู่ไหนคะ” ดารินตะโกนเรียกสุดเสียงแต่กลับไม่ได้ยินเสียงโต้ตอบกลับมา ใบหน้าเนียนใสซีดเผือดตกใจที่พายุทิ้งเธอแบบนี้
ถ้าเป็นมิรินเขาคงไม่ทิ้ง คงจะช่วยสอยผลไม้ที่อยากกินให้ ดารินคิดแล้วป่ายน้ำตาด้วยความรู้สึกน้อยใจจนแทบสิ้นสติ
จริง ๆ แล้วเธอแค่ต้องการความรักความห่วงใยจากบรรดาเฮีย ๆ ทั้งหลายเหมือนมิรินบ้าง เธออยากให้ทุกคนเห็นว่าเธอมีตัวตนไม่ใช้ไร้ตัวตนเช่นนี้
“นั
