“มีแต่ความอิจฉาล้วน ๆ เธอรู้ไหมว่ามิรินหัดเดินป่าแต่เด็ก มิรินสามารถเอาตัวรอดในป่าได้สบาย ๆ ซ่อมกระท่อม หุงหาอาหารก็พอที่จะทำได้ ถึงจะไม่ได้ทำอาหารอร่อยมากนัก แต่ก็หุงข้าวกับไม้ฟืนเป็น ก่อไฟเป็น แล้วก็รู้จักหาผลไม้ในป่ากินเองได้ นอกจากนี้มิรินยังรู้จักขุดเผือกมันและหาแหล่งน้ำสะอาดดื่มด้วย”
“เก่งขนาดนั้นเชียว”
“มิรินไม่ได้เก่ง แต่ก็พอเอาตัวรอดได้”
“ก็ใช่น่ะสิ พี่มิอยู่กับเฮีย พวกเฮียเลยสอนให้ ในขณะที่รินถูกส่งไปอยู่โรงเรียนประจำ”
“นั่นก็มีส่วน” พายุเห็นด้วย เป็นความประหลาดใจสำหรับดารินที่พายุเห็นด้วยกับเธอ
“เงาะอะไรเปรี้ยวขนาดนี้ เนื้อก็ติดกับเมล็ด” ดารินแอบหยิบเงาะมาปอกกินก่อนจะคายทิ้งแทบไม่ทัน
“เรียกเงาะป่า รสชาติเปรี้ยวหวาน เนื้อจะติดกับเมล็ด ของอร่อยแบบนี้ เธอกลับบอกว่าไม่อร่อย”
“กินกล้วยก็ได้” ดารินบิกล้วยออกจากหวีก่อนจะปอกกินแล้วคายเมล็ดทิ้งแทบไม่ทัน
“กล้วยอะไรเมล็ดเยอะขนาดน
