“แล้วเฮียพันล่ะคะ”
“เฮียทำไม”
“เฮียพันเลี้ยงวัว ต้องไปอาบน้ำให้วัว นอนเฝ้าวัวด้วยหรือเปล่า”
“คร้านจะพูดกับคนอย่างเธอ” สิ้นประโยคของพายุ ฝนก็ตกลงมาอย่างแรง พายุหนีเข้าไปหลบในกระท่อมของตัวเอง ดารินเองก็ทำเช่นนั้นด้วย
ดารินกรีดร้องออกมาเมื่อหลังคาที่เธอซ่อมมันกลับมาน้ำรั่ว วิธีการของพายุมันแก้ปัญหาหลังคารั่วไม่ได้เลยจริง ๆ เธออยากจะไปเอาเรื่องเขา แต่พอจะก้าวออกไปจากกระท่อมฝนก็ตกหนักแบบไม่ลืมหูลืมตา แถมฟ้ายังผ่าเปรี้ยงปร้างลงมาอีก
“กรี๊ด!” เธอกรีดร้องท่ามกลางสายฝน แต่คิดว่าพายุคงไม่ได้ยินเพราะเสียงฝนกลบเสียของเธอจนหมด
ดารินรู้สึกหวาดกลัวจับใจ เธอร้องไห้ออกมาในขณะที่ร่างของพายุเดินเข้ามาในกระท่อมของเธอ
“รินเป็นยังไงบ้าง”
“รินกลัวค่ะเฮีย อย่าทิ้งรินเอาไว้คนเดียวนะคะ”
“ทำไมหลังคารั่วแบบนี้ เห็นกลางวันซ่อมแล้ว” เขาตะโกนฝ่าสายฝนแข่งกับเธอ
“รินไม่รู้ รินทำไม่เป็น” ประโยคของเธอทำให้พายุต้อ
