ใช้เวลากว่าสามวันกว่าอาการป่วยของพราวมุกและฉลามจะหายเป็นปลิดทิ้ง แม้ปากบอกว่าไม่สนใจทว่านายแบบหนุ่มก็ขยันหมั่นไปเยี่ยมเยียนหญิงสาวในห้องนอนทุกวันโดยใช้เหตุผลที่ว่าพาสัตว์เลี้ยงอย่างเจ้าปักเป้าไปทานอาหาร
ฉลามชูแขนยกโทรศัพท์ขึ้นสูงเพื่อหาสัญญาณเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล ก่อนจะชะงักหลังได้ยินเสียงเรียกของเพชรกล้าเดินยิ้มเข้ามา
“ที่นี่ไม่มีสัญญาณหรอกพี่”
“รู้แล้วแหละ แต่ลองมาดูเผื่อใช้ได้”
นายแบบหนุ่มล้มเลิกการพยายามหาสัญญาณโทรศัพท์ เขาไม่รู้เลยว่าในตอนนี้กระแสสังคมหรือนักข่าวยังตามด่าตัวเองมากน้อยแค่ไหน
“พี่จะถามเราอยู่หลายวันแล้ว ที่นี่เขามีร้านค้าด้วยเหรอ”
“มีครับ ร้านเล็กๆ ในเกาะ แต่ถ้าพี่อยากไปร้านใหญ่ๆ ก็คงต้องนั่งรถไป”
“ไม่ต้องไปร้านใหญ่หรอก”
“งั้นผมพาไปครับ”
เพชรกล้ารีบเดินนำเพื่อพารุ่นพี่คนสนิทไปร้านค้าประจำเกาะ ถึงจะมีขนาดเล็กแต่ทว่าอาแปะเจ้าของร้านแกขายทุกอย่าง
ใช้เวลาไม่นานก็เดิ
