ฉลามนั่งทานข้าวต้มร้อนๆ ระหว่างใช้สายตาลอบมองบานประตูห้องของหญิงสาว ก่อนจะเห็นป้าพิมลเดินถือกะละมังและผ้าขนหนูออกมาด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี
“มุกอาการพันพือมั้ง” (มุกอาการเป็นยังไงบ้าง) นายหัวมั่นรีบถามอาการของลูกสาวด้วยความเป็นห่วง เดิมทีเจ้าตัวแข็งแรงไม่ค่อยที่จะป่วยไข้
“เช็ดตัวให้แล้ว เดี่ยวค่อยเข้าไปดูอีกทีว่าไข้ลดบ้างไหม”
ฉลามหน้าเริ่มถอดสีอีกครั้ง เขาวางช้อนลงในถ้วยข้าวต้มที่ทานจนหมดพร้อมก้มหน้ามองสัตว์เลี้ยงตัวเล็กอย่างไอ้เจ้าปักเป้าวิ่งมาเกาะขา แถมยังเงยหน้าขึ้นมองตาแป๋ว
“สงสัยมันคงจะหิว”
ชายหนุ่มก้มลงไปยกตัวนากขึ้นมานั่งบนตัก แอบลอบยิ้มออกมาหลังเห็นมันซบใบหน้าคลอเคลียเขาอย่างน่ารักและแสนรู้
“ฝากพี่ฉลามเอาอาหารให้มันกินหน่อยนะครับ”
“อืม ได้สิ”
“อาหารอยู่ในลิ้นชักตัวที่สองข้างๆ เตียงห้องพี่มุกครับ”
เพชรกล้าเอ่ยบอกพร้อมเปิดทางให้นายแบบหนุ่มเข้าไปดูอาการของพี่สาวอย่างแนบเนียน รอยยิ
