ชีวิตยังคงเดินต่อกระทั่งถึงงานช้าง หลังจากลออตื่นจากเสียงนาฬิกาปลุก เธอก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัว เมื่อเดินออกมาจากห้องนอนก็เห็นวัณณ์ฎาขับรถเข้ามาภายในบ้านของเธอท่ามกลางบรรยากาศที่ยังคงมืดสนิท เนื่องจากฟ้ายังไม่สางแต่เพราะต้องไปแต่งหน้าทำผมจึงต้องตื่น
จากนั้นลออก็เดินไปยังบันไดซึ่งเป็นจังหวะที่พ่อเธอเปิดประตูห้องพอดี…
“จะไปแล้วเหรอ?”
“ใช่จ้ะพ่อ”
“ตั้งใจนะ”
“จ้า” สิ้นเสียงหวานลออก็รีบวิ่งลงไปข้างล่าง ขณะดวงตามองวัณณ์ฎาที่เปิดประตูรถลงมาแล้วยกมือไหว้พ่อของเธอ เห็นเช่นนั้นลออก็ยิ้มด้วยความภูมิใจในตัวอีกคน จากนั้นก็เอ่ยบอกเขาด้วยท่าทีเร่งรีบขณะขาเรียวเล็กเดินไปยังประตูฝั่งข้างคนขับ
“ไปเถอะเดี๋ยวหนูแต่งตัวไม่ทัน”
“ครับ”
“มาคงมาครับรู้ไหมคนฟังมันเขิน” ลออพูดพึมพำคนเดียวด้วยใบหน้ายิ้มไม่หุบ พอเข้าไปนั่งในรถเรียบร้อยเขาก็ขับพาเธอไปยังโรงเรียนแห่งหนึ่งในตัวอำเภอที่ใช้เป็นสถานที่แต่งหน้าและแต่งตัว
