เมื่อถึงยังเถียงนาที่จะใช้นอนฟังเสียงสนูด้วยกันคืนนี้ วัณณ์ฎาก็ขนผ้าห่มหมอนมุ้งลงจากรถไปไว้ยังเถียงนา จากนั้นก็จัดการกางมุ้งให้เรียบร้อย ในขณะที่ลออยืนฟังเสียงสนูที่ไพเราะเสนาะหูด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและตื่นเต้น เนื่องจากในหนึ่งปีจะได้ฟังแค่ครั้งเดียวหากไม่ใช่ช่วงหน้าหนาวก็จะไม่มีประเพณีเล่นว่าว
“เดี๋ยวพี่ก่อไฟก่อนนะ”
“เดี๋ยวหนูช่วย” เมื่อเห็นใบหน้าลออดูมีความสุขวัณณ์ฎาก็ไม่อยากปฏิเสธจึงตอบกลับไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ไปสิ” จากนั้นทั้งสองก็ช่วยกันก่อกองไฟ ซึ่งจุดที่ก่อก็อยู่ไม่ไกลจากเถียงนามาก ใช้เวลาไม่นานไฟก็ติด วัณณ์ฎาก็ทิ้งตัวนั่งลงยังขอนไม้ ก่อนจะดึงลออไปนั่งลงยังตักแล้วโอบกอดเธอแนบแน่นเพื่อเพิ่มไออุ่นให้เธอ เนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงหน้าหนาวอีกทั้งยังนั่งอยู่ที่โล่งกว้าง เพื่อมองว่าวจุฬาที่โบกสะบัดตามแรงลมและเสียงสนูที่กระทบยังสายลม
“ลออชอบฟังเสียงสนูเหรอ?”
“ใช่ หนูชอบมาก”
“งั้นพี่จะพาม
