รถกระบะแล่นไปตามถนนเรื่อย ๆ ขณะที่ลออพยายามพูดคุยกับวัณณ์ฎา เพื่อให้เขาไม่ง่วงทว่าตัวเธอกลับง่วงซะเอง
“พรุ่งนี้พี่ไปไหนไหม?”
“ไม่ได้ไป”
“พรุ่งนี้ซ้อมเสร็จเดี๋ยวหนูรีบไปหานะ แล้วก็ช่วงนี้อาจจะไม่ค่อยได้เอาหน้าสวย ๆ ไปให้พี่เห็นเท่าไร เพราะใกล้ถึงวันงานแล้ว”
“...” วัณณ์ฎาได้ยินเช่นนั้นก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป นอกจากนั่งฟังลออพูดเงียบ ๆ ดวงตามองยังถนนเบื้องหน้าที่รอบข้างนั้นเริ่มมืดลง เนื่องจากช่วงนี้เข้าหน้าหนาวแล้ว แต่พอเห็นอีกคนเงียบไปใบหน้าหล่อเหลาจึงหันไปมอง
เห็นร่างเล็กนั่งหลับคอพับอยู่ก็เอ็นดูไม่น้อย จึงผ่อนคันเร่งลงเพื่อให้ลออหลับสบายขึ้น แล้วขับรถไปต่อขณะดวงตาคอยมองเธอ พอเห็นศีรษะเล็กจะเอียงลง วัณณ์ฎาก็คอยจับประคองแล้วดันซบยังเบาะเช่นเดิม
วัณณ์ฎายังคงขับรถไปเรื่อย ๆ ด้วยความเร็วแค่ห้าสิบ ทำให้เหลืออีกหลายกิโลกว่าจะถึงบ้าน ในขณะที่รอบข้างนั้นมืดลงแล้ว อีกทั้งบนถนนก็ไม่ค่อยมีรถสัญจร
