เมื่อทั้งสองเข้ามาภายในห้อง วัณณ์ฎาก็เดินเอากระเป๋าสตางค์กับกุญแจรถและตำราไปวางยังโต๊ะข้างเตียงนอน ทำให้ดวงตาสะดุดกับถุงยางอนามัยหนึ่งชิ้นวางอยู่ จึงมองด้วยใบหน้าเรียบนิ่งขณะร่างกายนั้นร้อนวูบวาบ ก่อนจะเบี่ยงสายตาไปทางลออที่กำลังมองสำรวจห้องมืดสลัวแถมไฟยังเป็นสีแดง อีกทั้งกระจกที่มีแทบทั่วห้องรวมถึงบนเพดาน
ก่อนจะพูดพึมพำ...
“จะนอนหลับไหมเนี่ย ถ้ากระจกจะเยอะขนาดนี้”
สิ้นเสียงเล็กลออก็หันมองวัณณ์ฎาที่มองเธออยู่ จึงฉีกยิ้มหวานส่งให้เพื่อหลีกเลี่ยงอาการประหม่า แม้รู้ดีว่าเขาไม่ทำอะไรแน่นอนแต่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้
ขณะทั้งสองยืนมองหน้ากันโดยไม่พูดอะไร จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง
วัณณ์ฎาจึงเดินไปเปิดประตู พนักงานจึงยื่นของใช้ส่วนตัวให้พร้อมกับเก็บค่าห้อง เมื่อเคลียร์ค่าที่พักเรียบร้อยก็ล็อกประตูให้แน่นหนา จากนั้นก็เดินเอาของใช้ส่วนตัวของลออไปวางยังปลายเตียง แล้วเอ่ยถามร่างเล็กด้วยน้ำเสียงน
