พอรับรู้ว่าเป็นกัปตันทั้งสองก็ไม่พูดอะไร ก่อนที่ลออจะหันไปทางวัณณ์ฎาเมื่อได้ยินเขาพูดขึ้น
“รอก่อนเดี๋ยวไปส่งที่บ้าน”
“ไม่เป็นไรหนูกลับเองได้” พูดจบลออก็เตรียมจะเปิดประตูรถลงไปทว่าถูกมือหนาจับไว้ก่อน เธอจึงหันไปมองหน้าวัณณ์ฎา ก่อนที่เขาจะยื่นโทรศัพท์มาด้านหน้าแล้วเอ่ยบอก
“ขอเบอร์โทรศัพท์หน่อย”
“ถึงกับขอเบอร์หนูเลยเหรอ ติดใจหนูหรือไง”
“ใช่” ด้วยความปากดีลออจึงจะพูดแซววัณณ์ฎาเหมือนเช่นที่ผ่านมา แต่พอได้ยินคำตอบของเขาอีกทั้งสายตาแพรวพราวชวนหลงใหล ก็ทำเอาลออถึงกับไปไม่เป็น หัวใจเต้นสั่นระรัวไม่เป็นจังหวะ ยิ่งเขาเอาแต่นั่งมองหน้าเธอด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ ก็เขินอายจนไม่กล้าสู้สายตา จึงรีบไปหยิบโทรศัพท์ของเขามากดเบอร์โทรศัพท์ตัวเองลงไป ก่อนจะยื่นกลับไปให้จากนั้นก็เปิดประตูรถออกไปทันที
ขณะเดินไปยังรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ใต้ต้นไม้ ลออก็ยกมือไหว้กัปตันแล้วส่งยิ้มให้ตามมารยาท ก่อนจะกัดฟันเดินไปคร่อมรถ
