ทางด้านลออหลังจากกลับมาถึงบ้านเธอก็รีบทำกับข้าวเย็น จากนั้นก็ไปอาบน้ำแล้วมานั่งกินข้าวกับพ่อของเธอเหมือนเช่นทุกวัน ก่อนจะเล่าเรื่องเมื่อวานให้พ่อของเธอฟัง
โดยเว้นเรื่องที่เธอได้เสียกับอีกคน และโกหกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนเช่นที่ผ่านมา...
ซึ่งคนเป็นพ่อก็นั่งฟังเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร จากนั้นทั้งสองก็เปลี่ยนเรื่องคุยและนั่งกินข้าวต่อ ขณะกำลังคุยกับพ่อสารทุกข์สุกดิบจู่ ๆ ลออก็นึกถึงเรื่องราวของเธอกับวัณณ์ฎาเมื่อคืน ทำเอาใบหน้าก็แดงก่ำยิ้มไม่มีเหตุ หัวใจดวงน้อย ๆ เต้นสั่นระรัวไม่เป็นจังหวะ เอาแต่นึกถึงใบหน้าอีกคน
ไม่รู้ติดใจอะไรเขานักหนา...
ทางด้านลองเมื่อจู่ ๆ ลูกสาวก็เงียบไปจึงช้อนตาขึ้นเห็นลออนั่งยิ้มแก้มจะปริ มือหยาบกร้านจึงวางช้อนลง แล้วพูดกับลออออกไปตรง ๆ ด้วยน้ำเสียงนุ่ม ๆ ท่าทีใจเย็นเหมือนเช่นทุกครั้ง
“พ่อไม่ห้ามเรื่องรักใคร่ แต่มีอะไรก็บอกพ่อจะได้ไม่เป็นห่วง” ได้ยินเช่นนั้นลออก็ม
