นางฟ้าของพิง

'โบราณว่า ตำครกเสียงดังจะมีหนุ่มมาสู่ขอ เอ๊ะ ใครกันนะที่พูดคำๆนี้ อ๋อออ หม่อมย่านั่นเอง งั้นฟาจะตำครกเบาๆ เพราะชาตินี้ถึงยังไงฟาก็ไม่มีวันแต่งงานหรอกค่ะ!' ความคิดเจ้าเล่ห์เจ้ากลผุดแล่นขึ้นมาราวกับสายฟ้าฟาด หม่อมหลวงสรันตรี ภูรินทราธร ซึ่งกำลังตำน้ำพริกลงเรืออยู่ในครัวผุดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คนรับใช้คิดว่านายน้อยผู้เรียบร้อยราวผ้าพับไว้นั้นโดนผีเข้าเสียแล้ว "นายน้อยเจ้าขา...นายน้อยเจ้าขา..." เสียงเรียกขานนั้นประหนึ่งเป็นแค่เสียงนกเสียงกา นายน้อยทำทีหูทวนลมและยังโขลกพริกด้วยความเอื่อยๆเฉื่อยๆจนแม่นมเดินเข้ามาหา "นายน้อยคะ ตำพริกตำเกลือเล่นบ้านน้อยเหมือนตอนเด็กๆหรือคะ" สตรีวัยราวๆหกสิบซึ่งเลี้ยงดูหญิงสาวมาตั้งแต่แบเบาะทักท้วงขึ้น "ฟาแค่กำลังคิดอะไรเพลินๆค่ะ" รอยยิ้มสดใสผุดขึ้นบนใบหน้าสวยสง่างาม "นางฟ้าของนมเจ้าขา อีกหน่อยแขกของคุณท่านจะมาถึงแล้ว เร่งมือหน่อยนะคะ" มือเรียวถูกตีเบาๆเป็นการอบรมตามแบบฉบับแม่นม "เจ้าค่ะแม่นม" ไม่เพียงรับคำเสียเปล่า ไม่ถึงนาทีถัดมาเสียงตำครกตำสากก็ดังลั่นครัวพร้อมกับเสียงหัวเราะคิกคักชอบใจของนายน้อยจอมซน แรงสั่นสะเทือนนั้นทำให้ชามแป้งทำขนมหวานที่วางอยู่ด้านบนหล่นคว่ำลงมาพร้อมกับความขาวโพลนที่ตลบอบอวลไปทั่วห้องครัว "ว๊าย! นายน้อย!" "ค่อก! แค่ก! นมมมมม" สีผิวที่ขาวผุดผ่องกลมกลืนไปกับสีของผงแป้ง เรือนผมดำขลับและใบหน้าที่สวยงามไร้ที่ติถูกพอกด้วยผงแป้งเช่นเดียวกัน "นมคะ แขกของคุณท่านมาถึงแล้วค่ะ" หญิงรับใช้คนหนึ่งเดินเข้ามารายงาน "อะไรนะ!" เสียงทุกคนในครัวประสานเสียงกันดังลั่น "ไปค่ะ รีบกลับห้องเลยค่ะนายน้อย" แม่นมช่วยประคองนายน้อยของตนเพื่อกลับขึ้นห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ทว่าเป็นจังหวะเดียวกันกับคุณดุจดาริกาและพิง แขกที่มาเยือนเดินเข้ามาในบ้านพอดิบพอดี "หนูฟา ไปเล่นซนอะไรมาคะลูก อ้อ นี่พี่พิง ส่วนนี่หนูฟาจ๊ะ" คุณดุจดาริกาแนะนำสองหนุ่มสาวอย่างไม่เป็นทางการนัก นางยิ้มให้กับท่าทางแสนซนของเธอแม้ลึกๆจะเสียดายที่พิงปฏิเสธการแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ไปแล้วก็ตาม "อึก ครับ คุณแม่" พิงยกมือขึ้นมาปิดปากเพราะกลัวจะออกอาการขำขันกับหญิงสาวตรงหน้า ปกติแล้วไม่เคยมีใครทำให้เขายิ้มออกมาได้ง่ายถึงเพียงนี้ ภายใต้สีหน้าที่ไม่ค่อยเรียบเฉยเช่นทุกครั้งบ่งบอกว่าเขากำลังหัวเราะเยาะเธอ "สวัสดีค่ะ" หม่อมหลวงสรันตรียกมือไหว้ทั้งสองคนพร้อมกับปลายตามองพิงด้วยแววตาไม่พอใจที่เขาหลุดขำเธอออกมาเล็กน้อย 'คิดว่ามองไม่ทันหรือยังไง!" หญิงสาวได้แต่คิดในใจ "นายน้อยน่ะสิคะ วันนี้ทำไมถึงแสนซนนักก็ไม่รู้ ซนจนทำครัวพังไปหมดเลยค่ะ" แม่นมคุยกับคุณดุจดาริกาทว่าส่งสายตาเอ็นดูมายังนางฟ้าของตน "น่ารักออกค่ะ ดิฉันขอตัวไปคุยธุระกับคุณศิขัณฑ์ก่อนนะคะ ป่ะ ตาพิง" หม่อมราชวงศ์ศิขัณฑ์คือบิดาของหม่อมหลวงสรันตรีนั่นเอง "ผมขอรอตรงนี้ดีกว่าครับคุณแม่ เชิญคุยธุระของผู้ใหญ่เถอะครับ" พิงบอกมารดาทว่าไม่ยอมละสายตาจากหม่อมหลวงสรันตรีเลยแม้แต่น้อย