“ข้า” มณีจันทร์ได้แต่กลืนมิเข้าคายมิออก เดชจับมือมณีจันทร์มากุมเอาไว้ นึกสงสารอีกฝ่ายจับใจเพราะรู้ถึงสถานะและความสัมพันธ์ของแสนกับมณีจันทร์ดี
“ทำอันใดกันน่ะ” เสียงเข้มที่เอ่ยขึ้น มาจากแสน ทำให้ทั้งสองต้องรีบผละออกจากกัน ปานวาดที่ยุแยงให้แสนเข้าใจผิดว่ามณีจันทร์แอบนัดพบกับเดชเหยียดยิ้มออกมา ซึ่งหล่อนหารู้มิว่าที่แสนโกรธนั้นเป็นเพราะโมโหหึง
“ท่านควรกลับบ้านของท่านได้แล้ว ท่านก็พักที่บ้านของข้าจนหนำใจแล้ว” แสนโมโหหึงจนเลือดขึ้นหน้า มิสนใจไมตรีจิตต่อกันอีก นั่นทำให้เดชถึงกับอึ้งไป
“เจ้าไล่ข้ารึพ่อแสน” เดชเอ่ยถามออกไป รู้สึกเสียใจอยู่มิน้อย
“หาใช่อย่างที่ท่านคิดไม่ แต่ข้านั้นต้องเดินทางไปธุระเมืองอื่น จึงมิสามารถดูแลท่านได้อีก เอาไว้วันหลังเราค่อยคุยเรื่องงานกันใหม่”
“ข้าเข้าใจแล้ว” เดชมิเซ้าซี้ เขาก็เอ่ยขอตัวกลับในทันที ในเมื่อโดนไล่ จะทนอยู่ทำไมกันเล่า แต่ก่อนไปเขาก็ยังหันไปพูดกับมณีจันท
