เสียงไก่ขันในตอนรุ่งสางปลุกให้มณีจันทร์ตื่นจากการหลับใหล หล่อนขยับกายเพื่อจะลุกไปทำงานก้นครัวเหมือนเช่นทุกครั้ง แต่วันนี้เจ้าของห้องรั้งเอวคอดของหล่อนเอาไว้อย่างแน่นหนา
“พี่แสน”
“จะรีบไปไหนกันเล่า”
“ข้าจะรีบไปช่วยคนอื่น ๆ เตรียมอาหารเจ้าค่ะ”
“วันนี้ข้าอยากให้เจ้าอาบน้ำให้” เขากระซิบที่ริมหูของหล่อน
“คือข้า...”
“รึเจ้าจะขัดใจข้า”
“ข้ามิกล้าขัดใจพี่แสนหรอกเจ้าค่ะ แต่คนอื่นจะหาว่าข้าอู้งานเอานะเจ้าคะ”
“ใครกล้าว่า ข้าจะจัดการเอง”
ประโยคนั้นทำให้หล่อนรีบจัดเตรียมน้ำอุ่น ๆ ให้เขาได้อาบ ช่วยเขาขัดถูเนื้อกายด้วยสัมผัสหนักเบาเร้าอารมณ์ แสนมองหล่อนนิ่ง ก่อนจะจับมือของหล่อนเอาไว้
“อุ๊ย! พี่แสนมีอันใดรึเจ้าคะ”
แสนมิได้ตอบอันใด แต่ดึงร่างที่เปียกปอนมากอดรัดแนบอก หล่อนอาบน้ำให้เขาจึงทำให้เปียกไปหมดทั้งร่าง
“พี่แสน อื้อ...” หล่อนร้องอย่างตกใจ ก่อนที่เขาจะบีบปลายคางสวยของหล่อนเอาไว้ แล้วบดจู
