“ก็มันหลบ ข้าก็มิทันมอง ข้ามิได้ตั้งใจจะตบเอ็ง แต่คราวนี้แหละ นังบัวเอ็งจับนังมณีจันทร์เอาไว้ให้มั่น ๆ เลย วันนี้ข้าจะตบเอ็งให้หน้าแหก นังเพื่อนเลว นังเพื่อนทรยศ ทำร้ายเพื่อนได้ลงคอ” พุดซ้อนฟาดฝ่ามือลงบนซีกแก้มของมณีจันทร์มิยั้ง มณีจันทร์ร้องด้วยความเจ็บ ใบหน้าชาไปหมดทั้งแถบ
“ทำอันใดกันอยู่!” เสียงเข้มของแสนทำให้บ่าวไพร่ทุกคนหันไปมอง ก่อนจะผลักร่างของมณีจันทร์จนกระเด็น
“เปล่าเจ้าค่ะคุณแสน พวกเรากำลังจะช่วยกันขนน้ำแต่แม่หญิงมณีจันทร์บอกว่ามิต้องช่วย พวกเราจึงจะไปแล้วเจ้าค่ะ” พุดซ้อนรีบโกหกคำโต
“บ่าวไพร่ในเรือนของพี่แสนรือเจ้าคะ” ประโยคที่เอ่ยถามขึ้นมา จากแม่หญิงคนหนึ่งที่เดินตามแสนมาด้วย ทำให้ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียว
“แม่หญิงปานวาด! พวกเอ็งเห็นอย่างที่ข้าเห็นหรือไม่” พุดซ้อนอุทานเสียงดังลั่นเรือน
“เห็นเหมือนกันเลยนังพุดซ้อน ผะ... ผีหลอก” ทุกคนกำลังจะวิ่งกันป่าราบ แต่แสนรีบห้ามเอาไว้เ
