“คุณหนูเจ้าขา” เสียงเรียกของสาลี่ทำให้ปานวาดที่อยู่ในชื่อดวงใจรีบเปิดผ้าคลุมผมออก
“มิมีใครเห็นเอ็งแน่นะนังสาลี่” ปานวาดเอ่ยถามเสียงเบาแต่เต็มไปด้วยอำนาจ
“มิมีใครเห็นแน่นอนเจ้าค่ะคุณหนู”
“ดีมาก”
“คุณหนูเป็นเยี่ยงไรบ้างเจ้าคะ คุณแสนจับได้หรือไม่เจ้าคะ ว่าคุณหนูปลอมตัวไปเป็นคุณหนูดวงใจ”
“มือระดับข้าแล้ว ใครมันจะจับได้”
“คุณหนูของบ่าวเก่งที่สุดเลยเจ้าค่ะ”
“ก็ต้องเก่งสิ ไม่งั้นจะเป็นนายเอ็งรึนังสาลี่”
“พวกบ่าวในบ้านมิตกใจกันแย่รึเจ้าคะที่เห็นหน้าคุณหนู” สาลี่เอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ตกใจน่ะสิ แทบวิ่งป่าราบคิดว่าผีหลอกกลางวันแสก ๆ แต่พอพี่แสนเล่าเรื่องที่ข้าโกหกให้ฟังว่าข้าเป็นกำพร้าอาศัยอยู่ตัวคนเดียวถูกโจรป่าฉุดไป แล้วพี่แสนไปช่วยเอาไว้ ก่อนจะพามาอยู่ด้วยกันที่เรือน นังพวกนั้นก็เลิกกลัว”
“ดีแล้วเจ้าค่ะ” สาลี่เบาใจที่ไม่มีใครจับได้ว่าคุณหนูของนางปลอมตัวเข้าไป
“แต่แกรู้ไหม ว่าใครหน้าซ
